Mπορεί η Μέση Ανατολή να μην είναι σε απόσταση αναπνοής από τη Χίο, όμως, όλα όσα βιώνουμε για μια φορά ακόμα μέσω των τηλεοράσεών μας τις τελευταίες ημέρες, είναι συγκλονιστικά… Καιρό είχαμε να δούμε τόσο αποτρόπαιες καταστάσεις στην ηρεμία και γαλήνη του σπιτιού μας… Και πόσες άλλες φορές, κατά το παρελθόν, δεν είχαμε γίνει μάρτυρες, και μάλιστα σε απευθείας μεταδόσεις, τόσο τραγικών καταστάσεων. Ο αριθμός είναι αμέτρητος… Από πού να αρχίσεις και πού να σταματήσεις. Χάνεις τον μπούσουλα…
Και πώς να «καταλάβεις» όλους εκείνους που υφίστανται τις συνέπειες. Εσύ καλά είσαι στο σπίτι σου, στην οικογένειά σου, στη δουλειά σου. Και ευτυχώς, να λέμε, που αν εξαιρέσουμε την απειλή του κορωνοϊού δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε και αντίστοιχες πολεμικές… Και με τους Τούρκους, πότε έτσι τα πάμε και πότε αλλιώς, αλλά τουλάχιστον δεν φτάνουμε στο απροχώρητο. Και δεν μπορώ να καταλάβω και εκείνους που, με ελαφρά τη καρδία, θεωρούν ότι πρέπει να τους δώσουμε «μαθήματα» και άλλα τέτοια φαιδρά, χωρίς να σκέπτονται τι σημαίνει πόλεμος…
Έτσι, στη Λωρίδα της Γάζας για μια ακόμα φορά γίνεται «ο» χαμός με αιματοχυσία χωρίς έλεος. Ένας παράλογος κύκλος τρόμου και καταστροφής. Με τη διεθνή κοινότητα να ζητά άμεση κατάπαυση του πυρός αλλά να εμφανίζεται απρόθυμη να την εφαρμόσει στην πράξη. Και οι Ισραηλινοί να τους γράφουν όλους στα παλιά παπούτσια τους και να συνεχίζουν, ενώ οι Αμερικάνοι τους κάνουν «πλάτες»…
Από τα πυραυλικά χτυπήματα των Ισραηλινών στη Λωρίδα της Γάζας οι Παλαιστίνιοι μετρούν καμιά 200αριά νεκρούς μεταξύ των οποίων 58 παιδιά και 33 γυναίκες και πάνω από 1.200 τραυματίες… Από την άλλη μεριά, εκείνη του Ισραήλ, έχουν σκοτωθεί 10 άνθρωποι ανάμεσά τους και ένα παιδί. Δυσανάλογος ο αριθμός των απωλειών. Όμως και οι μεν και οι δε δεν παύουν να είναι άνθρωποι που να πάρει και να σηκώσει! Βλέπεις στην τηλεόραση να μεταφέρονται τα νεκρά παιδιά και σε «πιάνει» η καρδιά σου. Αγανακτείς και αναρωτιέσαι μέχρι πότε, ρε γαμώ το, θα επικρατεί τέτοιο μίσος.
Είναι ένα ερώτημα αναπάντητο, δυστυχώς, και εν τω μεταξύ θα σκοτώνονται άνθρωποι τσάμπα και βερεσέ!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
