Ένα ακόμα χαρακτηριστικό, λοιπόν, των Κυριακών άλλων εποχών ήταν και η απογευματινή βόλτα. Μία βόλτα από τα αγόρια και τα κορίτσια που χαρακτηριζόταν και ως… νυφοπάζαρο. Και ναι μεν στην πόλη και ειδικότερα στην Απλωταριά τέτοιες βόλτες ήταν συνηθισμένες ακόμη και καθημερινά, ιδιαίτερα τις μεσημεριανές ώρες που σχολούσαν το Αρρένων, η Εμπορική και το Θηλέων, όμως στα χωριά ήταν αποκλειστικό προνόμιο της Κυριακής. Μία βόλτα που έκρυβε πολλές λάγνες και λατρευτικές ματιές, πολλούς αναστεναγμούς, πολλά καρδιοχτύπια, πολλές αγωνίες.
Στα χωριά μας, λοιπόν, το απόγευμα της Κυριακής ήταν αφιερωμένο στη βόλτα. Ανεξάρτητα αν ήταν καλοκαίρι ή χειμώνας, φθινόπωρο ή άνοιξη. Αυτή ήταν που περίμεναν εναγωνίως ολόκληρη την εβδομάδα κυρίως τα κορίτσια για τα οποία η «περιφρούρηση» ήταν πιο αυστηρή. Ήταν η μοναδική μέρα της εβδομάδας που δικαιούνταν αυτή τη βόλτα χωρίς περιττές δικαιολογίες που πιθανόν να έπρεπε να εφεύρουν τις υπόλοιπες ημέρες. Και, βέβαια, όταν ο καιρός ήταν καλός δεν υπήρχε πρόβλημα. Όταν όμως ήταν κακός τη ζωή τους δεν την ήθελαν…
Έτσι φορούσαν όλοι και όλες τα καλά τους και έλιωναν τις σόλες των παπουτσιών τους με τα πήγαινε-έλα. Χαλάλι, όμως, αφού ικανοποιούταν και χαιρόταν η καρδιά τους που δεν είχε και πολλές άλλες χαρές εδώ που τα λέμε… Μία ανταλλαγή ματιών ήταν αρκετή για να επιβεβαιωθεί η αγάπη που κρυβόταν σαν κάτι ιερό και θεσπέσιο. Μία αγάπη που εκφραζόταν μέσα από αυτές τις ματιές που δυστυχώς έλειψαν στη σημερινή εποχή και που πολλοί νοσταλγούμε όσοι αγαπήσαμε τότε. Όμως έχουν οι καιροί γυρίσματα…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Στη φωτό από τα Θυμιανά, από αριστερά Δ. Σταφυλέρας, Κ. Στέλιαρος, Μ. Μπίλος, Μ. Σπεντζάκης και καθισμένος Θ. Κούντρης.
