Από την καθηγήτρια Αγγλικών αλλά και ποιήτρια Σταματία Γεωργούλη ο παρακάτω σχολιασμός για το βιβλίο «Χίος, η ζωή στην Κατοχή». Την ευχαριστώ θερμά.
«Στα χέρια μου εδώ και λίγο καιρό έχω το τελευταίο βιβλίο του Δημήτρη Φρεζούλη "Χίος - Η Ζωή Στην Κατοχή" ( Πείνα - Αντίσταση - Φυγαδεύσεις).
Η αλήθεια είναι ότι ήθελα από την αρχή της έκδοσής του να το διαβάσω (με πολλή προσοχή και σεβασμό στην καταγραφή των γεγονότων για ιδιαίτερους λόγους), όμως το φορτωμένο πρόγραμμα της φετινής χρονιάς και κάποια άλλα βιβλία που ήδη είχα ξεκινήσει και έπρεπε να τελειώσουν επιτέλους, δεν μου άφηναν περιθώρια.
Προσωπικά πιστεύω ότι το συγκεκριμένο βιβλίο θα έπρεπε να βρίσκεται στη βιβλιοθήκη κάθε χιώτικου σπιτιού, όχι όμως για να την διακοσμεί απλά, αλλά για να προσθέτει απαραίτητες γνώσεις και μνήμες ιστορίας από γενιά σε γενιά, ώστε να ενσωματωθούν σε βαθιά συνείδηση, προς αποφυγήν τραγικής επανάληψης ίδιων ή και χειρότερων λαθών στο μέλλον. Εκεί ακριβώς ορίζεται και η αξία του.
Η γλώσσα και η ροή της αφήγησης του κ. Δημήτρη (όπως άλλωστε σε όλα τα βιβλία του), απλή, κατανοητή, ζωντανή και με εμπεριστατωμένη παράθεση των γεγονότων της εποχής, αποδίδουν με ρεαλιστικότητα και κατά το δυνατόν ακρίβεια, τη δραματική διάσταση του ιστορικού γίγνεσθαι, όχι μόνο μέσα στη μικρή κοινωνία του νησιού αλλά και στον ευρύτερο ελληνικό χώρο.
Ο αναγνώστης, από τις πρώτες κιόλας σελίδες, γίνεται θεατής - κοινωνός του σκληρού παραλογισμού της γερμανικής κατοχής και έτσι μπορεί να κατανοήσει τη βαθύτερη και πιο ολοκληρωμένη ιστορική πορεία του τόπου του.
Δεν ντρέπομαι να πω ότι τα περισσότερα από τα γεγονότα τα αγνοούσα...
Και πάνω σ' αυτήν τη σκέψη, και σαν εκπαιδευτικός που ευαισθητοποιείται με τις σχολικές βιβλιοθήκες, πιστεύω ότι ίσως θα έπρεπε όλα τα σχολεία μας να προμηθευτούν αυτό το βιβλίο στη δική τους σχολική βιβλιοθήκη σαν πολύτιμο εγχειρίδιο.
Για το μόνο που λυπάμαι είναι ότι δεν πρόλαβα να καταθέσω στον κ. Δημήτρη τις μαρτυρίες της μητέρας μου σχετικά με την Κατοχή, ώστε να τις ενσωματώσει στο βιβλίο του, η οποία αν και πολύ μικρό κοριτσάκι είχε κρατήσει βαθιά στην ψυχή και στη μνήμη της διάφορα γεγονότα (όπως για παράδειγμα την προσπάθεια της τοπικής Κομαντατούρ στο χωριό της -Θυμιανά Χίου- να επιτάξουν το σπίτι της επειδή ήταν μεγάλο και εύπορο, τον 'σπιούνο', όπως συνήθιζε να λέει εκείνη, του χωριού, που έφερε τους Γερμανούς στο σπίτι και αναζητούσαν επιτακτικά τον παππού μου, τον θείο μου τον Στράτο που πέταξε ένα 'φανάρι' από τη βεράντα τους, στο κεφάλι ενός Γερμανού όταν παρέλαυναν τα βράδια στο χωριό πριν τη συσκότιση, αλλά ποτέ δεν βρήκαν ποιος το έκανε και τόσα άλλα).
Κύριε Δημήτρη σας ευχαριστούμε μέσα από την ψυχή μας για τους δρόμους της Ιστορίας του τόπους μας που μας δείξατε με τόσο σεβασμό και προσοχή.»
Του Δημήτρη Φρεζούλη
