
Τυρινή Παρασκευή σήμερα, Τυρινή Κυριακή μεθαύριο και εμείς οι Θυμιανούσοι, από τη στιγμή που θα ανοίξουμε τα μάτια μας μέχρι εκείνη που θα τα κλείσουμε, έχουμε τη Μόστρα μας μέσα στην καρδιά μας. Με αυτήν γεννιόμαστε και με αυτήν πεθαίνουμε γιατί είναι το σημείο αναφοράς μας.
Η παράδοση ζει εκατοντάδες χρόνια και έχουμε και εμείς την υποχρέωση όχι μόνο να την κρατήσουμε ζωντανή, αλλά και να την παραδώσουμε με ασφάλεια στους αυριανούς. Και το ευχάριστο είναι, όπως διαπιστώνω, ότι πολλά αγόρια και κορίτσια τις τελευταίες μέρες ζουν στους ρυθμούς προετοιμασίας.
Με αυτό το σκεπτικό, παρόλο ότι ήμουν πια μεγάλος στην ηλικία, «ντυνόμουν» βρακάς κάθε χρόνο μέχρι και πρόσφατα. Και να σκεφτείτε ότι ήμουν ο μεγαλύτερος σε ηλικία από όλους όσοι ντύνονταν. Δεν μπορούσα, βέβαια, πια να χορέψω «ταλίμι», τον παραδοσιακό πολεμικό χορό, γιατί δεν με «κρατούσαν» ούτε και πήγαιναν τα πόδια μου, λόγω των μυοσκελετικών προβλημάτων μου. Κρατούσα όμως ένα τουμπί και το βαρούσα στο σκοπό της Μόστρας. Πολλοί που με έβλεπαν εκφράζανε την απορία τους για το «τι θέλει η αλεπού στο παζάρι»… Ίσως να μην μπορούσαν να καταλάβουν τα συναισθήματα που κατακλύζουν την καρδιά μου εκείνη την ημέρα.
Μου άρεσε η ιεροτελεστία όταν έβγαζε η γυναίκα μου, η Φρόσω, τη βράκα, το γιλέκο και το ζωνάρι από το μπαούλο και τα σιδέρωνε με επιμέλεια για να τα φορέσω το πρωί της Κυριακής. Όταν θα μου έδενε και το κόκκινο μαντηλάκι στο λαιμό για να εξορμήσω να «φάω» τους πειρατές.
Η όλη παραδοσιακή εκδήλωση ήταν μία μυσταγωγία, για μένα τουλάχιστον, και ειλικρινά τη χαιρόμουν κάθε χρόνο γιατί συμμετείχα άμεσα. Τι να σας πω…; Αλλο πράγμα να βλέπεις το έθιμο από «μακριά» και άλλο να το βιώνεις σε όλο το μεγαλείο του. Και είναι μεγαλείο ψυχής η Μόστρα της Κυριακής.
Τώρα, πάω το πρωί στο εκκλησάκι του Άι Γιαννιού, πίνω τα ουζάκια μου, καμαρώνω τους «ντυμένους» και ιδιαίτερα τα πιτσιρίκια που μπολιάζονται με το έθιμο. Και συγκινούμαι στη βόλτα που κάνουμε στους διαδρόμους του νεκροταφείου για να «βιώσουν» το έθιμο και όσοι έφυγαν από τη ζωή…
Μια ξεχωριστή ηρωική παράδοση που αξίζει να την παρακολουθήσετε και να περάσετε όμορφα!
Του Δημήτρη Φρεζούλη