Όταν πήγα στη Βολισσό, δυο τρία χρόνια πριν, για μια συνέντευξη με τον αειθαλή και αεικίνητο Θωμά Τσολάκη, μου δώρισε μια πολύ ωραία μπαστούνα… Την πήρα και τον ευχαρίστησα καθώς ήταν και ξεχωριστή από άποψης εμφάνισης, αλλά συγχρόνως αναρωτήθηκα τι να την έκανα... Το σπιτάκι στην Αγία Ερμιόνη είναι μικρό και δεν προσφερόταν χώρος να την κρεμάσω ως διακοσμητικό στοιχείο. Και τι έκανα τελικά; Την ακούμπησα σε μια γωνιά. Έμπαινα, έβγαινα, την έβλεπα, την καμάρωνα κιόλας, αλλά ποτέ δεν την έπιασα…
Και ήρθε ο καιρός που αντιλήφθηκα ότι δυσκολευόμουν να περπατήσω, είχα αστάθεια και έχανα την ισορροπία μου. Η γυναίκα και η κόρη μου άρχισαν την γκρίνια να πιάσω ένα μπαστούνι για να μην πέσω κάτω, αλλά εγώ το πάλευα και το ισορροπούσα… Σιγά μην πιάσω μπαστούνι, έλεγα στον εαυτό μου. Όχι πως το θεωρούσα υποτιμητικό, αλλά δεν μου ερχόταν και καλά…
Και άρχισα να «ψάχνομαι», όπως σας έχω ήδη ενημερώσει, γιατί κάτι έπρεπε να έφταιγε και σας έγραψα και την πορεία του «ψαξίματος». Με «κοσκίνησαν» στο Νοσοκομείο και στο τέλος μια μαγνητική φανέρωσε πρόβλημα στον αυχένα από παλιές επεμβάσεις και πίεση του σάκου του νωτιαίου μυελού. Και επειδή ο κίνδυνος να πέσω κάτω, με απρόβλεπτες συνέπειες, ήταν υπαρκτός σκέφτηκα να πιάσω τη μπαστούνα του μαστρο - Θωμά που καθόταν παραπονεμένη στη γωνιά. Στην αρχή νόμιζα πως όλοι έβλεπαν εμένα και δεν αισθανόμουν και τόσο καλά, όμως κανείς δε με ρώταγε. Το θεωρούσαν φυσιολογικό; Ποιος ξέρει… Πάντως το ξεπέρασα γρήγορα γιατί πρέπει να είμαστε ρεαλιστές.
Έτσι, εν αναμονή του τι μέλλει γενέσθαι με το πρόβλημά μου, χρησιμοποιώ τη βολισσιανή μπαστούνα που είναι υποβοηθητική. Μάλιστα ορισμένες φορές καθώς περπατώ τη σηκώνω και περπατώ χωρίς αυτή ή κάποιες άλλες, όπως όταν οι αποστάσεις είναι μικρές, δοκιμάζω τις αντοχές μου και καλά τα πάω. Όμως στις μακρινές, όπως στην πρωινή βόλτα μου, την έχω μαζί μου για μια ώρα ανάγκης.
Και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν είναι ντροπή να κρατάς μπαστούνι ή μπαστούνα. Η ανάγκη σε κάνει.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
