Παγωνιά, λοιπόν, τις τελευταίες μέρες… Κι εδώ που τα λέμε καιρός ήταν να θυμηθούμε και να καταλάβουμε τι εστί χειμώνας, καθώς τον είχαμε ξεχασμένο φέτος. Πάντως ότι δεν είχαμε μέχρι τώρα παγωνιές μάς είχε βγει σε καλό καθώς ήταν περιορισμένα τα καύσιμα που αναλώσαμε. Καθώς φέτος ειδικά η ακρίβεια είναι στην ημερήσια διάταξη. Και δεν λέω μόνο για το πετρέλαιο, το ηλεκτρικό ρεύμα ακόμα και τα ξύλα…
Όταν τις τελευταίες μέρες το πρωί λοιπόν πηγαίναμε να βγάλουμε το μούτρο μας όξω από την πόρτα του σπιτιού μας τα μάγουλά μας τα χάιδευε ένα παγωμένο ελαφρύ κυματάκι αέρα. Παρά το ότι δεν είχε δυνατό αέρα αισθανόμασταν ότι κάτι έχει αλλάξει. Πάγωναν και τα χέρια μας, καθώς δεν είχαμε σκεφτεί να φορέσουμε γάντια, και σε λίγο και τα αφτιά μας, ενώ ήταν έτοιμη να «πέσει» και η μύτη μας. Έτσι αφού κάναμε μερικά βήματα αναγκαζόμασταν να επιστρέψουμε και να οπλιστούμε καλύτερα. Μάλιστα κάποιοι από εμάς, που δεν είχαν άμεση ανάγκη να βγουν, επιστρέψαμε στο σπίτι, ανάψαμε τα καλοριφέρ ή τα κλιματιστικά ή ρίξαμε ξύλα στο τζάκι και βιώσαμε τη θαλπωρή του σπιτιού μας.
Και αυτό είναι το μεγάλο πλεονέκτημα όταν είσαι συνταξιούχος. Κάθεσαι στα ζεστά σου παίρνεις κι ένα βιβλίο να διαβάσεις ή ανοίγεις το ραδιόφωνο και συνεχίζεις την ημέρα σου. Βλέπεις κι όξω από το παράθυρο τη θάλασσα του λιμανακιού, όπως εγώ, την ηρεμία και τη γαλήνη που επικρατεί και καθόλου δεν σε πειράζει η κλεισούρα. Το αντίθετο μάλιστα. Την απολαμβάνεις, όταν αρχίζουν και τριζοβολούν και τα ξύλα στο τζάκι και οι φλόγες χορεύουν.
Τι γίνεται τώρα με όλους εκείνους που κυκλοφορούν στους δρόμους…; Σίγουρα κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου ευχάριστο, αλλά τι να κάνουν αφού υποχρεώνονται εκ των πραγμάτων, που λέμε. Ντυμένοι σαν κρομμύδια, με σκούφους, με γάντια και με κασκόλ δίνουν τη δική τους «μάχη» με την παγωνιά. Μια παγωνιά που όταν βρει το παραμικρό κενό στην αμφίεσή σου τρυπώνει και σε ανατριχιάζει. Και δεν βλέπουν την ώρα να τελειώσουν οι υποχρεώσεις τους και να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Πού θα πάει δεν θα βγουν κι αυτοί στη σύνταξη; Υπομονή αγαπητοί φίλοι… Τα πρώτα χρόνια είναι δύσκολα!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
