Από νωρίς πήγα προχτές το μεσημέρι στην Καλαμωτή για τον στερνό αποχαιρετισμό της καλής συναδέλφου για την οποία έγραφα και χτες. Αφενός γιατί δεν ήξερα τι γίνεται με τη στάθμευση, υπολογίζοντας ότι θα πήγαιναν πολλοί με το αυτοκίνητό τους, για να βρω πιο εύκολα πάρκινγκ και αφετέρου επειδή δεν ξέρω τους δρόμους του χωριού φοβήθηκα μην μπερδευτώ. Γιατί να μην πάω μισή ώρα πριν, σκέφτηκα, να έχω ήσυχο το κεφαλάκι μου; Και καλά έκανα καθώς βρήκα άνετα χώρο στάθμευσης στη λεγόμενη έξω πλατεία του χωριού.
Η αλήθεια είναι ότι μπερδευτήκαμε λίγο να φτάσουμε στην εκκλησία μέσα από τους δαιδαλώδεις παλιούς δρόμους, αλλά τα καταφέραμε. Είναι και λίγο μακριά, βλέπετε… Έτσι φτάσαμε στη μέσα πλατεία αφού μας έκαναν εντύπωση όλα τα όμορφα εγκαταλειμμένα, δυστυχώς, σπίτια, που δίνουν το άλλο, μεσαιωνικό χρώμα στο χωριό.
Γράψαμε στο βιβλίο συλλυπητηρίων δυο λόγια, μπήκαμε στην εκκλησία ανάψαμε ένα κεράκι, περιμέναμε λίγο να φέρουν και τη Μαρία και αφού προχώρησε και η τελετή βγήκαμε και καθίσαμε σε ένα τραπέζι της πλατείας. Και εκεί το ένα μετά το άλλο άρχισαν τα επιφωνήματα που είχαν κύριο χαρακτηριστικό τους το «ωωωω» που σήμαινε έκπληξη και χαρά μέσα σε ένα λυπηρό σκηνικό. Ο ένας μετά τον άλλο και η μία μετά την άλλη κατέφταναν οι παλιοί συνάδελφοι στο Πρωτοδικείο. Κάποιοι συνταξιούχοι και κάποιοι εν ενεργεία με τους οποίους είχαμε να συναντηθούμε αρκετά χρόνια. Και δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα να συναντάς παλιούς φίλους και συναδέλφους, με τους οποίους κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας σου δεν είχατε «να χωρίσετε και τίποτα»…
Και ήρθαν στην επιφάνεια αναμνήσεις του παρελθόντος… «Θυμάσαι τούτο, θυμάσαι το άλλο, βρε για θυμήσου, αμέ εκείνο, αμέ το άλλο»… Ο ένας έκοβε κι ο άλλος έραβε. Και δεν είναι μικρή υπόθεση να βρίσκεσαι καθημερινά με κάποιους ανθρώπους χρόνια ολόκληρα. Και τι να θυμηθείς και τι να ξεχάσεις... Καταρράκτης οι αναμνήσεις, ευχάριστες, δυσάρεστες, καλές, κακές, αστείες…
Πολύ τη χάρηκα αυτή τη συνάντηση και ας μη διήρκεσε πολύ και ας πήγαμε εκεί με θλιβερό καθήκον. Κάναμε και ένα λιτό μνημόσυνο την ώρα της κηδείας της συναδέλφου. Υποσχεθήκαμε να ξαναβρεθούμε και να περάσουμε τόσο όμορφα, αλλά οι υποσχέσεις όπως πάντα σχεδόν δύσκολα υλοποιούνται. Ας ελπίζουμε όμως!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Στη φωτό ένα στιγμιότυπο από τα παλιά χρόνια στο Πρωτοδικείο.
