Με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό με την νταλίκα που έπεσε πάνω στο φράχτη του λιμανιού επανήλθε στην επικαιρότητα κατά πόσο είναι χρηστικό το λιμάνι της πόλης. Και άρχισαν και πάλι κάποιοι να μιλάνε για το αντίστοιχο των Μεστών. Το οποίο δοκιμάστηκε περιοδικά αλλά κατά κοινή ομολογία δεν ήταν εξυπηρετικό για πολλούς λόγους.
Θα συμφωνήσω ότι οι νταλίκες και τα βαρέα οχήματα είναι πληγή για τον χερσαίο χώρο του λιμανιού και για την πόλη. Και το συμπέρασμα δεν είναι ούτε σημερινό, ούτε χτεσινό. Προέκυψε πολλά χρόνια πριν όταν οι μεταφορές άρχισαν να γίνονται με νταλίκες και τα πράγματα δεν έβγαιναν με το δίχτυ και το βίτζι των παλιών πλοίων. Στην αρχή με ήπιο τρόπο αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια, λόγω μεγαλύτερων αναγκών, με πιο εντατικό και με μεγαλύτερα οχήματα. Και ας μην ξεχνάμε ότι κατά καιρούς λέγαμε και ξαναλέγαμε ότι δεν πάει άλλο, καθώς δημιουργούταν και κυκλοφοριακό πρόβλημα.
Όμως χάρη των νταλικών μπορούμε να αλλάξουμε λιμάνι προορισμού τους. Οι μεγάλες νταλίκες δεν γίνεται να αποβιβάζονται στα Μεστά; Και ας βρουν τρόπο οι ακτοπλοϊκές εταιρείες, έστω και με συνεργασίες, να το κάνουν και να ανασάνει και το λιμάνι και η πόλη.
Τα Μεστά δεν είναι εξυπηρετικά για το επιβατικό κοινό. Δοκιμάστηκε και πιο παλιά και επέσυρε πολλές διαμαρτυρίες. Και όχι αδικαιολόγητα. Η ταλαιπωρία ήταν μεγάλη για όλους όσοι δεν είχαν δικό τους μεταφορικό μέσο. Και για τους τελευταίους όμως, αφού έπρεπε να διανύσουν μία και ώρα δρόμο για να φτάσουν στον προορισμό τους. Όσοι δε δεν είχαν δικό τους μέσο έπρεπε να στριμωχτούν στα λεωφορεία κουβαλώντας τις βαλίτσες και τα άλλα συμπράγκαλά τους. Και δεν είναι καθόλου εύκολο να τα φορτώνεις και να τα ξεφορτώνεις. Και να πληρώνεις και το αντίστοιχο εισιτήριο στο λεωφορείο και να λες πότε θα φτάσουμε στη Χώρα.
Εξάλλου το λιμάνι μας θα χάσει και τη ζωντάνια του. Πάντα η άφιξη και η αναχώρηση του πλοίου ήταν και είναι γεγονός για το κάθε νησί και βέβαια και για το δικό μας.
Δεν είμαι ο πλέον αρμόδιος. Απλά καταθέτω την, έστω, απλοϊκή σκέψη μου. Μπορεί να είναι και λαθεμένη, αλλά προσωπικά έτσι το βλέπω.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
