Έχω γράψει και άλλες φορές για κάποιους ανεγκέφαλους νεαρούς που, καθημερινά σχεδόν, προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας «βγάλουν από τα ρούχα μας» με τις ανόητες συμπεριφορές τους, όταν κρατούν ένα τιμόνι στα χέρια τους, άσχετα αν είναι αυτοκινήτου ή μηχανακιού. Και αν «έπαιζαν» μόνο το κεφαλάκι τους ή τη δική τους σωματική ακεραιότητα θα λέγαμε «ήθελές τα κι ήπαθές τα». Το κακό είναι ότι κινδυνεύει άμεσα η σωματική ακεραιότητα και όσων βρίσκονται στο δρόμο τους…
Θα μου πείτε πρώτη φορά συμβαίνει κάτι τέτοιο και σου φαίνεται παράξενο και περίεργο; Όχι βρε αδελφέ αλλά κάθε φορά, και συμβαίνει πολύ τακτικά κάτι τέτοιο, που έχουμε μπροστά μας τέτοια φαινόμενα στην κυριολεξία τρέμουμε για το τι θα ακολουθήσει το επόμενο δευτερόλεπτο. Βλέπεις σε ένα στενό και χωρίς ορατότητα δρόμο να πατάνε γκάζι- φρένο με αποτέλεσμα να τρέμει το φυλλοκάρδι σου… Βλέπεις ακόμη και σε πεζόδρομους να κάνουν «οχτάρια» με τα μηχανάκια τους και κάνεις το σταυρό σου, γιατί φοβάσαι ότι ήρθε η τελευταία ώρα σου…
Αλήθεια, τι θα γίνει με όλους αυτούς τους νεαρούς μας; Έτσι θα καρδιοχτυπάμε κάθε λίγο και λιγάκι, επειδή δεν βρίσκεται κανείς να τους συμμορφώσει; Και όταν τα αφεντικά είναι τόσο πιεστικά και απαιτητικά αλλά κι εμείς οι ίδιοι και με εκείνους που κάνουν ντελίβερι;
Όπως φαίνεται έτσι θα γίνεται αφού, όπως όλοι διαπιστώνουμε, δεν υπάρχει ούτε ένας αστυνόμος στους δρόμους και στους πεζόδρομούς μας να μας προστατέψει. Όποιον πάρει ο χάρος… Άλλωστε δεν είμαστε και… μετρημένοι. Κανενός το αφτί δεν ιδρώνει, οι ιππότες της ασφάλτου αυξάνονται και πληθύνονται κι εμείς περιμένουμε πότε θα έρθει η σειρά μας. Να ταξιδέψουμε δια τας αιωνίας μονάς ή, το πιο «ανώδυνο», να βρεθούμε στο κρεβάτι ενός Νοσοκομείου…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
