Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια έχει απαξιωθεί η δημοσιογραφία… Το μαρτυρούν οι πολύ χαμηλές κυκλοφορίες των εφημερίδων, αλλά και όσα ακούγονται, χωρίς και να αποδεικνύονται όμως, για τα επιχειρηματικά συμφέροντα που κρύβονται πίσω από τα Μέσα. Έντυπα, τηλεοπτικά και ηλεκτρονικά. Και το κακό είναι ότι, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ακούω και κάποιους να μου λένε ότι όλοι οι δημοσιογράφοι «τα ίδια είναι». Το ξέρω ότι δεν το πιστεύουν βαθιά μέσα τους αφού μόνο οι αδίστακτοι καρχαρίες (μεγαλοεκδότες) τα καταβροχθίζουν και τα ξεπουλάνε όλα για το χρήμα στο πιτς φυτίλι. Γιατί είναι φοβεροί και τρομεροί και δεν μπορεί να τους αντισταθεί σχεδόν κανείς, αφού το μόνο που κοιτάζουν είναι πώς θα επηρεάσουν καταστάσεις πολιτικές και άλλες και πώς θα εξυπηρετηθούν τα συμφέροντά τους. Και ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω…
Υπάρχει όμως και το «μπεγοτάκι» (μικροεκδότες που παλεύουν να επιβιώσουν, αλλά και δημοσιογράφοι) που, επειδή δεν συναλλάσσεται, δεν κοιτάζει το προσωπικό κέρδος και συμφέρον, αλλά θεωρεί τη δημοσιογραφία λειτούργημα, μια ζωή μένει τέτοιο. Απλά και μόνο επιβιώνει. Οι δημοσιογράφοι που δεν τα «πήραν» από κανέναν, που δεν ντρέπονται, που δεν ζήτησαν χάρη από κανέναν. Παραμένουν βέβαια μια ζωή το ίδιο, μπεγοτάκι, που δεν μεγαλώνει, αλλά έχει και τη συνείδησή του ήσυχη. Πολλές φορές αντιστέκεται για να έχει το κεφάλι του ήσυχο, άσχετα ότι μπορεί να το πιάσει και καμία «απόχη» και να το φάει. Διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις των εκδοτών και λοιπών παρατρεχάμενων, γιατί υπάρχουν κι αυτές οι περιπτώσεις.
Δεν είναι, λοιπόν, όλοι «μια από τα ίδια» και θα πρέπει αυτό να γίνει ξεκάθαρο. Υπάρχουν διαμάντια που λάμπουν και υπάρχουν και διαμάντια που κύλησαν στο βούρκο και σιχαίνεσαι να τα δεις. Ο καθένας διαλέγει το δρόμο που θα ακολουθήσει. Εκείνον της αρετής ή της κακίας, όπως ο συχωρεμένος ο Ηρακλής. Ευτυχώς μπορούμε και αντιστεκόμαστε, και δεν είναι μικρή υπόθεση. Για τους ίδιους τους εαυτούς μας ρε γαμώ το!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
