Μα γιατί τρώμε τόσο πολύ το Πάσχα αλλά και άλλες μεγάλες γιορτές όπως της Παναγίας, τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά; Εντάξει, εορταστικό και διαφορετικό είναι, κυρίως, το μεσημεριανό τραπέζι όλες τις παραπάνω ημέρες, αλλά γιατί πια να κάνουμε τόσες καταχρήσεις; Και ναι μεν πιο παλιά οι άνθρωποι τις παραπάνω γιορτές περίμεναν για να λιγδώσουν το άντερό τους… Σήμερα όμως που όποια ώρα θέλουμε έχουμε ό,τι επιθυμούμε γιατί εξακολουθούμε να είμαστε τόσο κοιλιόδουλοι;
Η αρχή γίνεται από τις παραμονές, αφού, σχεδόν όλοι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, τρέχουμε να γεμίσουμε τα ψυγεία μας λέτε και έρχεται λιμός. Αν μπορούσαμε να βρούμε και του πουλιού το γάλα θα το παίρναμε και αυτό. Και να πείτε ότι τα τρώμε όλα αυτά; Το μάτι μας καταρχάς θέλουμε να χορτάσουμε και στη συνέχεια το στομάχι μας. Όχι, φυσικά, πως αφήνουμε αυτό το τελευταίο παραπονεμένο αλλά και τέτοιο κακό μωρέ αδέλφια; Και ας έχουμε όλοι σχεδόν πρόβλημα όχι μόνο με τα κιλά μας, αλλά και με τα συμπαρομαρτούντα. Οι χοληστερίνες, τα τριγλυκερίδια και τα ζάχαρα είναι στα ύψη, αλλά πόσοι και ποιοι από μας δίνουν ιδιαίτερη σημασία; Μία μέρα είναι, σκεφτόμαστε, «ας πάει και το παλιάμπελο»… Ανεξάρτητα ότι την επόμενη μέρα σκεφτόμαστε ότι πρέπει να κάνουμε κράτει και να βάλουμε φρένο.
Πάντως και το φετινό Πάσχα είχαμε μία από τα ίδια… Τη μαγειρίτσα, τα αρνιά, τα κατσίκια, τα κοκορέτσια, τα κοντοσούβλια και πολλά άλλα τα τιμήσουμε δεόντως. Και χρειάστηκε… σόδα για να τα χωνέψουμε. Κάποια στιγμή είπαμε δεν πάει άλλο, θα σκάσουμε, αλλά παρ’ όλα αυτά συνεχίσαμε να τσιμπολογούμε…
Απόλαυση είναι το φαγητό αλλά χρειάζεται και ένα μέτρο που, δυστυχώς, το χάνουμε κάθε φορά…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
