Τις προάλλες έβλεπα την αλήστου μνήμης ελληνική ταινία νόμος 4000. Μία ταινία που μας είχε ενθουσιάσει όταν ήμασταν σχεδόν παιδιά αφού με παιδιά της εποχής μας είχε να κάνει, αλλά μας συγκινεί ακόμα και σήμερα γιατί μας θυμίζει εκείνα τα παιδικά, άντε εφηβικά, χρόνια μας.
Βλέποντάς την λοιπόν, χωρίς να το θέλω ξαναθυμήθηκα τα παιδικά χρόνια μας στο σχολείο. Καταρχάς τα πειράγματα που κάναμε, όχι βέβαια σε όλους αλλά σε κάποιους από τους καθηγητές μας, μπορεί να μην ήταν τόσο «χοντρά», όπως στην ταινία, αλλά δεν έπαυαν να είναι τέτοια.
Θυμήθηκα πόσο σοβαροί και αυστηροί ήταν, αν όχι όλοι οι περισσότεροι από τους καθηγητές εκείνης της εποχής. Καθηγητές που έρχονταν πάντοτε σχολείο με το κοστούμι και τη γραβάτα τους και που αυτά τα δύο τους προσέδιδαν ένα άλλο κύρος και μία άλλη σοβαρότητα.
Θυμήθηκα ότι στα διαγωνίσματα ευχής έργο θα ήταν αν είχαμε έναν άριστο συμμαθητή μας να κάθεται στο μπροστινό ή στο πισινό θρανίο που θα μπορούσε να μας βοηθήσει αν κάπου δυσκολευόμασταν. Πώς να ξεχάσεις ότι, έτσι και τα φέρναμε δύσκολα στις απαντήσεις, σκουντούσαμε λίγο τον μπροστινό να μας αφήνει να βλέπουμε την κόλλα του διαγωνίσματος. Και περιμέναμε και έναν ψίθυρο από τον πισινό να βγούμε από το «αδιέξοδο».
Δεν μπορώ να ξέρω τι γίνεται σήμερα στα σχολεία αλλά αποκλείεται τα σημερινά παιδιά να βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις. Και το σπουδαιότερο οι καθηγητές, όπως τους βλέπω τουλάχιστον σήμερα, είναι όχι μόνο πιο προσιτοί αλλά και δεν αποπνέουν εκείνη την αυστηρότητα και σοβαρότητα των παλιών.
Άραγε χτες ήταν καλύτερα ή σήμερα; Μάλλον σήμερα, έτσι; Ο καθηγητής πρέπει να είναι φίλος με τον μαθητή.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
