Κυριακάτικων περιηγήσεων συνέχεια και όπως διαπιστώνω από τα τηλεφωνήματά σας αυτές οι βουτιές στο παρελθόν πάρα πολλούς συγκινούν.
Λέτε αυτή η συγκίνηση να οφείλεται στο ότι μεγαλώνουμε και πολύ θα θέλαμε να γυρίσουμε το ρολόι του χρόνου πίσω;
Ποιος ξέρει;
Για τις πρωινές και μεσημεριανές συνήθειές μας, αρκετά χρόνια πριν, έγραφα το περασμένο Σάββατο, αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγει και η ιεροτελεστία του κυριακάτικου μεσημεριανού τραπεζιού. Ήταν ένα τραπέζι διαφορετικό από εκείνα της υπόλοιπης εβδομάδας που κατάφερνε και συγκέντρωνε γύρω του ολόκληρη την οικογένεια.
Εκτός όμως από αυτό, που ήταν πολύ σημαντικό, ήταν ξεχωριστό γιατί περιελάμβανε και κρέας που τον καιρό εκείνο ήταν είδος πολυτελείας για τους περισσότερους. Και το φαγητό που προτιμούσαν πολλοί ήταν κρέας με πατάτες στο φούρνο. Είτε στο σπιτικό, όχι βέβαια σε εκείνο της ηλεκτρικής κουζίνας που ήταν άγνωστη, είτε στο φούρνο της γειτονιάς. Και πώς να ξεχάσεις, βέβαια, ακόμα και σήμερα εκείνες τις ξεροψημένες πατάτες που συνόδευαν το κρέας και ήταν σκέτο λουκούμι...; Μέχρι και τα δάχτυλά μας γλείφαμε.
Ήταν από τα φαγητά που, επειδή ίσως μας έλειπε τις υπόλοιπες ημέρες εβδομάδας, αγαπούσαμε πιο πολύ. Και όχι αδικαιολόγητα περιμέναμε πώς και πώς την Κυριακή για να το απολαύσουμε.
Τώρα πια χάθηκε και η ιεροτελεστία του τραπεζιού, χάθηκε και το γλείψιμο των δακτύλων αλλά και η δεμένη οικογένεια γύρω από το τραπέζι. Αν εξαιρέσουμε τη μάννα και τον πατέρα που κάθονται μαζί στο τραπέζι, και καμιά φορά και κάποια παιδιά τους, όλοι οι υπόλοιποι στις περισσότερες περιπτώσεις έχουν τη δική τους παντιέρα. Άλλη όμως δεν ήταν η γλύκα τότε;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
