Μπλακ άουτ προχτές από τις 7:30 το βράδυ. Εκεί που όλα κυλούσαν ομαλά, ένα τσαφ στον πίνακα ηλεκτροδότησης ήταν αρκετό για να βυθιστούμε στο σκοτάδι και να μας κακοφαίνεται. Και πώς να μην μας κακοφανεί όταν σου λείπει το φως που μεταφράζεται σε ζωή και σε κάνει να σκέφτεσαι ότι είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα όταν επικρατεί σκότος.
Τα πρώτα δευτερόλεπτα συνοδεύτηκαν με ένα «ωχ» που έβγαινε μέσα από την ψυχή μας. Και τι κάνουμε τώρα; Έλα ντε… Τι άλλο να κάνεις παρά να βρεις μια εναλλακτική λύση. Έτσι η Φρόσω σηκώθηκε και, «μπουσουλώντας» που λέει ο λόγος, όδευσε προς την κουζίνα. Γνωστή η διαδρομή από τα καθημερινά πήγαινε - έλα, δεν δυσκολεύτηκε. Άνοιξε ένα ντουλάπι και ψηλαφιστά έψαξε για το κερί που είχε κρύψει για μια ώρα ανάγκης. Δεν ξέρω αν το βρήκε εύκολα ή δύσκολα, αλλά σε λίγο είδα να ανάβει η φλόγα του ερχόμενη προς το καθιστικό μας, αφού το είχε «καρφώσει» σε ένα μπουκάλι. Έστρωσε και μια πετσέτα στο τραπεζάκι για να πέφτουν οι ενδεχόμενες σταγόνες και, καθώς βλέπαμε πια, λέω ας κάνω κάτι κι εγώ. Και έκανα το ευκολότερο. Βρήκα έναν φακό και τον έφερα και τον ακούμπησα κι αυτόν στα τραπεζάκι σε περίπτωση που θέλαμε να σηκωθούμε. Καθίσαμε, εκείνη στην πολυθρόνα από τη μια πλευρά του τραπεζιού κι εγώ από την άλλη και παρατηρούσαμε τη φλόγα του κεριού.
Και αφού δεν μπορούσαμε να διαβάσουμε ή να δούμε τηλεόραση, επιτέλους αρχίσαμε να μιλάμε μεταξύ μας, κάτι που δεν κάνουμε συχνά υπό κανονικές συνθήκες. Και τι είπαμε; Καταρχάς για τα πρώτα παιδικά χρόνια μας όταν δεν είχαμε ρεύμα στα σπίτια και φωτίζονταν οι χώροι με τις αλήστου μνήμης γκαζόλαμπες… Και πώς να συγκρίνεις το χτες με το σήμερα; Και συνεχίσαμε να μιλάμε, το καλό της διακοπής, σχολιάζοντας την επικαιρότητα. Τα αγροτικά μπλόκα, την ακρίβεια, την Ιθάκη του Τσίπρα. Και δεν θυμάμαι πώς η κουβέντα πήγε και στη Χρυσή Αυγή… Και να προσπαθούμε να θυμηθούμε το όνομα του Κασιδιάρη και να μην τα καταφέρνουμε. Βρε αμάν, βρε ζαμάν, τίποτα. Το θυμήθηκε εκείνη και μου το «πέταξε» αφού είχαμε πια ξαπλώσει για ύπνο. Είπαμε κι άλλα μέχρι τις 8:20 όταν επανήλθε το φως κι εμείς στο σήμερα και σταμάτησε κι η κουβέντα. Εκείνη άρχισε να διαβάζει κι εγώ να βλέπω ποδόσφαιρο.
Αυτό ήταν το διάλειμμά μας από όσα άλλα κάνουμε καθημερινά. Και μπορεί να ήμασταν με το φως του κεριού, αλλά βρήκαμε την ευκαιρία να πούμε και δυο λόγια και μας άρεσε. Εξυπακούεται ότι πιο πολύ μας άρεσε όταν είδαμε το φως το αληθινό.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
