Μία ακόμα βουτιά σήμερα στις Κυριακές του παρελθόντος που είχαν ένα άλλο χρώμα το οποίο καμία σύγκριση δεν έχει με το σημερινό… Έγραφα το περασμένο Σάββατο ότι η αρχή ξεκινούσε με τον εκκλησιασμό και αν είχε και μνημόσυνο ακολουθούσε και τότε το κέρασμα. Δεν υπήρχε τότε ενοριακή αίθουσα και η εξυπηρέτηση γινόταν στο απέναντι από την εκκλησία καφενείο του Θοδωρή Μπακλή. Και μάλιστα έβγαζε και σπαστές καρέκλες έξω από αυτό. Και μη νομίζετε ότι υπήρχε η σημερινή πολυτέλεια στο κέρασμα που υπερβαίνει τα όρια, αφού προσφέρεται και του «πουλιού το γάλα» που λέει ο λόγος. Το τότε κέρασμα περιοριζόταν σε ένα καφεδάκι, ένα παξιμαδάκι και μια σοκολάτα, τη λεγόμενη μαργαρίτα…
Και αφού τελειώναμε με αυτή την υποχρέωση πηγαίναμε στο σπίτι… Και θα σταθώ λίγο στο διάστημα που μεσολαβούσε μέχρι το μεσημέρι. Αυτό το δίωρο λοιπόν ήταν αφιερωμένο είτε σε καμιά βόλτα, είτε στο ραδιόφωνο που ήταν και το μοναδικό μέσο ψυχαγωγίας μας εκείνα τα χρόνια και βέβαια ήταν στην πρώτη ζήτησή μας. Τότε δεν είχαμε κυριακάτικες εφημερίδες γιατί δεν είχε πλοίο από τον Πειραιά βράδυ Σαββάτου. Οι κυριακάτικες έρχονταν «φρέσκες - φρέσκες» το πρωί της Τρίτης…
Έτσι περιοριζόμασταν στο ραδιόφωνο. Και τι ακούγαμε τότε; Θα μου μείνουν αξέχαστες οι εκπομπές στα βραχέα κύματα των ραδιοσταθμών που εξέπεμπαν από τη Σόφια και τη Βουδαπέστη. Και κυρίως απευθύνονταν στους έλληνες μετανάστες και πολιτικούς πρόσφυγες, αλλά τους είχαμε «ανακαλύψει» και εμείς εδώ στην Ελλάδα, παρά το ότι τα βραχέα κύματα ήταν δύσκολα. Και τους ακούγαμε γιατί κάθε πρωινό Κυριακής υπήρχε ειδικό πρόγραμμα που δεν είχε καμία σχέση με προπαγάνδα αλλά περιελάμβανε όμορφα λαϊκά τραγούδια. Μάλιστα ήταν αφιερωμένα, ύστερα από γράμματα που είχαν σταλεί σε αυτούς τους ραδιοσταθμούς.
Εκεί άκουγες παραπονεμένα και πικρά τραγούδια τα οποία εξέφραζαν την ξενιτιά και όλο τον πόνο των μεταναστών. Τραγούδια που μιλούσαν και στις δικές μας καρδιές αφού λέγανε για τη φτώχια, για την αδικία, για την ξενιτιά και τους πόθους και τα όνειρα που έμεναν ανεκπλήρωτα. Και, θυμάμαι, ένα χαρακτηριστικό ήταν το «Φάτε πλούσιοι παράδες και εμείς ας πεθάνουμε, μια φορά στο ίδιο χώμα όλους θα μας βάλουνε». Και μη νομίζετε ότι τους δύο αυτούς σταθμούς άκουγαν μόνο οι αριστεροί. Τους άκουγε πολύς κόσμος γιατί τα τραγούδια συγκινούσαν και ήταν και ένας μοναδικός τρόπος να βγουν και τα απωθημένα από μέσα του.
Η συνέχεια το άλλο Σάββατο.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
