Με δήλωσή του, και μάλιστα πασπαλισμένη με γλυκύτητα, ο υπουργός Μετανάστευσης Νότης Μηταράκης προσπάθησε χτες να μας πείσει, για μια ακόμα φορά, για την αναγκαιότητα της νέας δομής, την οποία αποφάσισε να φτιάξει στο Θόλος. Είδε κι αποείδε ότι εκτός από τον δήμαρχο, κανείς άλλος δεν συναινεί στη δημιουργία μιας τέτοιας δομής κι έτσι πήρε αποκλειστικά τη δομή στην πλάτη του. Και μάλιστα έγιναν και οι σχετικές προκηρύξεις για την κατασκευή και αναμένεται η ολοκλήρωση όλων των διαδικασιών στις 12 Φεβρουαρίου. Προφανώς σκέφτηκε ότι πολύ καθυστέρησε το όλο πράγμα και γι' αυτό το γοργό και χάρη έχει…
Στέκομαι στη δήλωση του Υπουργού, ξέρετε γιατί; Γιατί προσπαθεί με γαλίφικο τρόπο να μας πείσει. Και ενώ ο ίδιος αναφέρει ότι «όσοι έρθουν, δεν μπορούν να μείνουν εδώ. Η Χίος είναι σύνορα, είναι ακριτική Ελλάδα», στην επόμενη παράγραφο σημειώνει ότι «χρειαζόμαστε λοιπόν μια ασφαλή δομή, κλειστή / ελεγχόμενη, εκτός αστικού ιστού». Ε, τι να την κάνουμε τη δομή αφού σύμφωνα με τον Υπουργό «όσοι έρθουν δεν μπορούν να μείνουν εδώ;». Και μας λέει παρακάτω ότι η διαμονή θα περιορίζεται σε λίγους μήνες, χωρίς όμως να διευκρινίζει και πόσους… Και άλλοι, κατά το παρελθόν, χτεσινοί και σημερινοί υπόσχονταν άδειασμα του νησιού αλλά αν το είδαν εκείνοι το είδαμε κι εμείς…
Όπως υπογραμμίζει παρακάτω «πρόθεσή μας είναι η δημιουργία της δομής στη θέση Άκρα Παχύ, έκταση που ανήκει στο ελληνικό Δημόσιο. Θα συζητήσουμε και πάλι με τις τοπικές αρχές, για να εξασφαλίσουμε τον βέλτιστο σχεδιασμό, τα αναγκαία αντισταθμιστικά μέτρα». Μα για ποια πρόθεση, συζητάμε, αφού ήδη έχουν γίνει οι σχετικές προκηρύξεις; Κοροϊδευόμαστε; Μάλλον… Και ποια θα είναι αυτά τα αντισταθμιστικά μέτρα; Μήπως «καθρεπτάκια» για τους ιθαγενείς;
Και ακόμα «Φίλες & Φίλοι, ας αφήσουμε, επιτέλους, το Μεταναστευτικό πίσω μας…». Μα πώς το αφήνουμε πίσω μας αφού θα είναι εδώ και μάλιστα σε μια δομή, τύπου κλειστή φυλακή, με παραπομπή σε φυλακές άλλων εποχών; Μάλιστα μιλάει και για διάλογο, αλλά τι διάλογος είναι αυτός του «αποφασίζω και διατάσσω;». Και ακόμα καταλήγοντας λέει ότι «προχωράμε, προχωράμε μαζί». Ε, όχι και μαζί κύριε Μηταράκη… Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι στην ιστορία και στον ανθρωπισμό.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
