Ποια αξία έχει και πόση σημασία δίνουμε σήμερα σε μία φέτα ψωμί; Πιστεύω καμία και δεν το πιστεύω μόνο εγώ αλλά και εσείς φαντάζομαι. Η όποια, εντός ή εκτός εισαγωγικών, ευημερία βιώνουμε τα τελευταία χρόνια έχει παραμερίσει τη φέτα, αλλά και το ψωμί γενικότερα από τα ουσιώδη. Αφήστε που κάποιοι που έχουν και μερικά κιλά παραπάνω ούτε να τη βλέπουν δεν θέλουν.
Κι όμως, μια φορά και έναν καιρό, αυτή η φέτα ήταν στα ουσιώδη εν ανεπαρκεία και την τιμούσαν οι άνθρωποι δεόντως. Δεν λέω για τα χρόνια της κατοχής, που είχε εξαφανιστεί καλά-καλά από τα τραπέζια, αλλά αργότερα, τις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60 όταν ακόμη εκτιμούσαμε και τιμούσαμε τον «άρτον τον επιούσιον».
Όταν με μία φέτα ψωμί ήταν ευχαριστημένη η τσιγγάνα που χτυπούσε την πόρτα μας και την έχωνε βιαστικά στον ντορβά της. Όταν και για εμάς όλους μία φέτα ψωμί είχε τη δική της γλύκα.
Ποιος θα ξεχάσει ότι όταν ήμασταν μικροί, τα απογεύματα, η μάννα έβρεχε μία φέτα, την πασπάλιζε με ζάχαρη και στην καλύτερη περίπτωση την άλειβε και με λίγο βούτυρο και την κάναμε «να» σε κάποιο από τα διαλείμματα των παιχνιδιών μας. Ή την άλλη φέτα πάνω στην οποία έβαζε σάλτσα σπιτική και στο τέλος γλείφαμε τα δάχτυλά μας.
Και βέβαια πώς να ξεχάσεις τους παππούδες και τις γιαγιάδες τι έσουρναν στα παιδιά που μεγάλωναν τις επόμενες δεκαετίες που έτρωγαν το ψωμί στο γόνατο. Και, ακόμα, πώς να ξεχάσεις ότι έτσι και έπεφτε κάτω καμιά φέτα την έπιαναν με ευλάβεια, τη φιλούσαν και στη συνέχεια την έτρωγαν.
Χωρίς καμία αξία λοιπόν η σημερινή φέτα αφού κανείς δεν της δίνει σημασία. Η εξέλιξη βλέπετε…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
