Ήταν κολλητές, με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Πολλά χρόνια μαζί, αχώριστες. Μαζί σεργιάνιζαν, μαζί ξεκουράζονταν, μαζί έτρωγαν και έπιναν. Μαζί κολυμπούσαν, μαζί αντιμετώπιζαν με στωικότητα τις καιρικές μεταβολές. Μαζί είχαν κάνει στέκι τους τον κεντρικό μεσαίο μόλο του λιμανακιού. Και τις δύο μαζί τις καμαρώναμε και είχαν γίνει η όμορφη ατραξιόν μικρών αλλά και μεγάλων που έρχονταν στο λιμανάκι για να τους ρίξουν μια ματιά. Με τον ενθουσιασμό των παιδιών στο κατακόρυφο. Με λίγα λόγια έγραφαν τη δική τους ιστορία. Μαζί τους και ένα μικρό παπάκι με το οποίο έκαναν παρέα για να σκοτώνουν τη μοναξιά τους, ιδιαίτερα το χειμώνα, όταν η κίνηση κόσμου μηδενίζεται…
Ώσπου τις προάλλες εξαφανίστηκε η μία, η λευκή και έμεινε η φτερού. Για δύο χήνες ο λόγος. Το διαπίστωσε η Φρόσω που καθημερινά, τα τελευταία οκτώ χρόνια, τις ταΐζει και τις ποτίζει. Κάθε πρωί με ένα κυπελάκι με κομμένο καλαμπόκι στο ένα χέρι και με ένα μπετονάκι, με καλό νερό παρακαλώ, στο άλλο. Και ένα τρίτο για να μην ζηλεύουν και παραπονιούνται και οι γάτες. Κάθε πρωί, χειμώνα - καλοκαίρι, με βροχή, με κρύο, με ζέστη ήταν όλες συνεπείς στο ραντεβού τους. Με τις χήνες και το παπάκι να την περιμένουν και δίπλα και οι γάτες. Και αν αργούσε και κανένα μισάωρο από την καθορισμένη ώρα έρχονταν στην πόρτα της αυλής μας να τη συνοδέψουν…
Εδώ, λοιπόν, και πέντε μέρες μυστηριωδώς εξαφανίστηκε η λευκή. Και η άλλη, η φτερού, που την έχασε τριγυρνούσε στο λιμανάκι και την καλούσε με σπαραξικάρδιες φωνές. Δεν σταματούσε καθόλου. Και ειλικρινά σου πλήγωνε την καρδιά. Τόσο πόνο και παράπονο έκρυβε το κρώξιμό της.
Την πρώτη μέρα λέγαμε ότι κάπου θα «παράπεσε» και θα εμφανιστεί γιατί και κάποιες άλλες φορές την είχε κάνει κοπάνα, αλλά για λίγο. Τούτη τη φορά όμως η μία ημέρα περνούσε μετά την άλλη, αλλά η εξαφανισμένη δεν εμφανιζόταν και άρχισαν να μας ζώνουν μαύρα φίδια… Μα είναι δυνατόν για μια χήνα; Θα αναρωτηθούν κάποιοι από εσάς. Και όμως ήταν! Η Φρόσω, που είχε δεθεί πιο πολύ μαζί τους, ήταν απαρηγόρητη. Ήταν κι εκείνη κολλητή τους. Πήγαινε, έβλεπε μόνο τη μια χήνα και το παπάκι και της ξεσκιζόταν η καρδιά. Γιατί, εδώ που τα λέμε, έστω και αν πρόκειται για χήνες η απώλεια είναι μεγάλη, όταν μάλιστα έχεις πολύχρονη σχέση μαζί τους…
Τελικά, μετά από πέντε μέρες, εμφανίστηκε ξανά χτες και η χαρά ήταν μεγάλη. Τώρα πού κοπροσκυλούσε δεν θα το μάθουμε. Λέω, όμως, τι συναισθήματα αναπτύσσονται όχι μόνο με τα γατιά και τα σκυλιά, αλλά και με τις χήνες... Τέλος καλό όλα καλά και ελπίζουμε να μη την ξανακοπανήσει…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
