Μια ώρα χαράς

Πέμ, 23/09/2021 - 09:32
Η παραλία του Μέγα Λιμνιώνα

Λόγω της γνωστής καταγγελίας στο Λιμεναρχείο που, ουσιαστικά, «απαγόρευσε» να κολυμπάμε κάποιοι με μυοσκελετικά προβλήματα στην Αγία Ερμιόνη, τούτο το καλοκαίρι «μετακόμισα» στον Μέγα Λιμνιώνα. Και, μετά από πολλά χρόνια, άρχισα να βιώνω μια διαφορετική περιρρέουσα ατμόσφαιρα που είχε σχέση με τους τριγύρω μου…

Στην Αγία Ερμιόνη καθημερινά συναντιόμασταν οι ίδιοι και οι ίδιοι, αλλά στον Μέγα Λιμνιώνα όλα ήταν διαφορετικά… Πρέπει να σημειώσω, βέβαια, πως μου έλειψαν οι βουτιές και οι «μπόμπες» των παιδιών από τα βράχια, τα επιφωνήματα, τα γέλια, οι τσιρίδες τους… Παιδιά τα οποία είχα γνωρίσει από πολύ μικρά και στη συνέχεια, βέβαια, μεγάλωσαν και τα «χάσαμε», αλλά αντικαταστάθηκαν από άλλα που δημιουργούσαν κι αυτά ένα όμορφο ατμοσφαιρικό σκηνικό. Μου έλειψε η παρέα του στρατηγού, του Λάκη, της Ερατώς, της Ανδρονίκης, της Όλγας, της Καίτης, της Χρυσούλας, του Κυριάκου και όλων των άλλων που κάθε μεσημέρι ήταν συνεπείς στο ραντεβού μας…

Στον Μέγα Λιμνιώνα, λοιπόν, που είναι και κοντά στην Αγ. Ερμιόνη, κάτι που με ενόχλησε λίγο στην αρχή, γιατί η συνήθεια είναι  συνήθεια. Κατακαλόκαιρο πήγαινα νωρίς, κατά τις 8, άντε 9 για να βρω και να παρκάρω. Και τώρα, που τα πράγματα ηρέμησαν και η παραλία άδειασε, κατά τις 11. Και βέβαια εκεί είδα νέα πρόσωπα που κάθε πρωί, και τώρα πιο αργά, έχεις την αίσθηση ότι συναντάς κάποια ομάδα… ΚΑΠΗ. Οι περισσότερες γυναίκες, με τις οποίες αρχίσαμε και ανταλλάσσαμε και καλημέρες, αλλά και σχολιάζαμε τις καταστάσεις. Ώριμες κυρίες που άλλοτε κολυμπάνε μόνες, αλλά συνήθως σχηματίζουν ομαδούλες και τα «λένε» μεταξύ τους για ό,τι φανταστείτε.

Θα χαρακτήριζα εκείνη την ώρα που είναι στη θάλασσα «μια ώρα χαράς» για όλες τους, γιατί την εκφράζουν με πολλούς τρόπους. Και τι το καλύτερο και ευτυχέστερο. Χωρίς καμιά έγνοια οικογενειακή ή άλλη. Χωρίς προβληματισμούς, χωρίς αγωνίες και ανησυχίες που εκείνη την ώρα «κρύβονται»… Και τις χαίρομαι γιατί γελάνε, λένε αστεία, δεν μιζερεύουν, ξεφεύγοντας από την καθημερινή ρουτίνα και μονοτονία. Μια ώρα χαράς, λοιπόν, μέχρι να σταματήσουμε τα μπάνια…

Του Δημήτρη Φρεζούλη

Σχετικά Άρθρα