«Λοιπόν, δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα»… Αυτή την ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου από την ταινία «Ο ατσίδας», θυμήθηκα την περασμένη βδομάδα. Όταν λίγο έλειψε να γίνει το χιλιοζύμι, που λέμε εμείς εδώ στη Χίο, έξω και μέσα στο Δημαρχείο. Σε μια ακόμα συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου για το προσφυγικό - μεταναστευτικό πρόβλημα που ταλανίζει τα τρία τελευταία χρόνια το νησί. Γιατί, ναι μεν υπήρχε και πριν πέντε χρόνια αλλά τότε, όχι μόνο λυνόταν αλλά και ξεπερνιόταν με ευκολία και με αλληλεγγύη.
Δεν ήμουν παρών στη συνεδρίαση αλλά είδα τις εικόνες από την τηλεόραση της «Αλήθειας», όπως υποθέτω τις είδατε και οι περισσότεροι από εσάς. Εικόνες που μπορεί να μη μας κολάκευαν ως Χιώτες, που μια ζωή είμαστε «πέσε πίτα να σε φάω», αλλά μια αλήθεια είναι ότι κάποτε και το μπουρουρισμένο νερό παίρνει την ανηφόρα. Πώς το έλεγαν πιο παλιοί; Φωνή λαού, οργή Θεού…
Και έτσι είδαμε να γίνεται «χαμός» στην είσοδο του δημοτικού καταστήματος, ο Υφυπουργός να δέχεται προπηλακισμούς και μπουκαλάκια νερό, κάποιους δημότες να κάνουν «ντου» και να ρίχνουν κάτω την πόρτα. Και αφού μπήκαν στο Δημαρχείο, ζήσαμε και το άλλο. Βρονταδούσοι και Χαλκούσοι να γίνονται «από δυο χωριά χωριάτες». Οι μεν να γιουχάρουν και οι δε να χειροκροτούν, επειδή θα κλείσει η ΒΙΑΛ. Και τι άλλο είδαμε; Αγανακτισμένους και εξοργισμένους δημότες να τα «ψάλλουν» στον βουλευτή, κάποιον να δείχνει τα «παράσημα» που του έκαναν οι αστυνομικοί στο σώμα του, κάποιους άλλους να εξηγούν με ήρεμο τόνο, η αλήθεια, το «δια ταύτα».
Χαμός, λοιπόν, για μια κυβερνητική απόφαση που δεν έχει γίνει αποδεκτή από κανέναν, εκτός του γαλάζιου Υπουργού, πια, με δεκάδες διαμαρτυρίες και αντίστοιχα ψηφίσματα, με τον κόσμο ξεσηκωμένο και με μια γενικότερη αναστάτωση σε όλο το νησί. Και όμως! Επιμένουν για δημιουργία κλειστής δομής με τόσο κόσμο και με ό,τι συνεπάγεται. Έλεος!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
