Θυμάμαι τέτοιες μέρες, πριν 4-5 χρόνια, πόσο διαφορετικό ήταν το σκηνικό που είχε σχέση με τους πρόσφυγες που μας έρχονταν από τη Μέση Ανατολή. Πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα όταν σύσσωμη η Χίος και τα άλλα νησιά, αλλά και η υπόλοιπη Ελλάδα, υποδέχονταν με αγάπη όλους εκείνους τους ανθρώπους. Και επειδή ήμουν κι εγώ μέλος μιας μικρής ομάδας υποδοχής στο λιμανάκι της Αγίας Ερμιόνης θα έλεγα ότι εκείνον τον καιρό είχα ζήσει τις συγκλονιστικότερες στιγμές της ζωής μου…
Και ποιος δε θυμάται όσα είχαν διαδραματιστεί «τω καιρώ εκείνω» με την αμέριστη και πρωτοφανή συμπαράσταση και συνδρομή όλων. Αυτό που βιώσαμε εκείνη τη διετία, ‘15-‘16, ούτε θα μπορούσαμε να το φανταστούμε. Και πόση αγάπη και αλληλεγγύη δείξαμε, όχι μόνο εμείς οι Χιώτες αλλά και από άλλα μέρη της χώρας. Νταλίκες έρχονταν με κάθε είδους χρήσιμα πράματα από κάθε γωνιά της Ελλάδας. Και τέτοια συγκίνηση δεν την είχαμε νιώσει ποτέ!
Και μετά έκλεισε η Ευρώπη τα σύνορά της και άρχισε να στοιβάζεται κόσμος και κοσμάκης στη Χίο. Και κοντά στους πρόσφυγες της Συρίας άρχισαν να καταφτάνουν και άλλοι από το Αφγανιστάν, αλλά και μετανάστες από τις αφρικανικές χώρες και χάσαμε τον μπούσουλα, που λέει ο λόγος. Και εκείνη η αγάπη και αλληλεγγύη πήγαν περίπατο γιατί η όποια καλή πρόθεση φιλοξενίας ξεπέρασε τα λογικά όρια. Και γιατί υπήρχαν και φιλοξενούμενοι που δεν ήταν και «μάλαμα»…
Και έτσι άρχισε η «γκρίνια», που δεν ήταν και αδικαιολόγητη, αφού συσσωρεύτηκε τόσος κόσμος. Και ναι μεν και οι νυν κυβερνώντες δίνουν υποσχέσεις για αποσυμφόρηση αλλά τέτοια δε βλέπουμε. Και επειδή κάποιοι πυροδοτούν το καζάνι που βράζει, παρασέρνουν και άλλους κι έτσι δημιουργείται μια καθόλου «ωραία ατμόσφαιρα», που έλεγε και ο Ηλιόπουλος. Πάντως οι πρόσφυγες και μετανάστες δεν μας φταίνε. Μια θέση στον ήλιο ζητούν κι αυτοί, όπως όλοι μας. Μόνο που ο ήλιος γι΄ αυτούς είναι κρυμμένος…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
