Έτσι, χειμώνιασε και με την ώρα… Έτσι όπως χειμώνιαζε τα παλιά χρόνια πριν ακόμα καθιερωθεί η θερινή ώρα για εξοικονόμηση ενέργειας. Μάλιστα, άσχετα αν αλλάζει ή όχι η ώρα, δεν είναι λίγοι εκείνοι από τους παλιούς που «μετράνε» τη μέρα με τον ήλιο. Ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες, αφού τους χειμωνιάτικους, έτσι κι αλλιώς επιστρέφουμε στα καθιερωμένα. Κάτι σαν τους παλαιοημερολογίτες, οι οποίοι μπορεί να ακολουθούν το δικό μας ημερολόγιο, θρησκευτικά όμως ακολουθούν το δικό τους…
Στα κανονικά της όρια λοιπόν και η ώρα μας, με το φως της ημέρας να διαρκεί πολύ λιγότερες ώρες με το αντίστοιχο του καλοκαιριού και τα βράδια να είναι απέραστα, που λέει ο λόγος. Ιδιαίτερα για τους μοναχικούς ανθρώπους ή για τα ζευγάρια εκείνα που έχουν μείνει μόνα καθώς τα παιδιά τους ξενιτεύτηκαν. Και αφού βραδιάσει, κανείς τώρα πια, στις μέρες μας, να μην ανοίγει ή να μη κτυπά την πόρτα τους. Και βέβαια είναι αβάσταχτη αυτή η μοναξιά. Να μην μπορείς να δεις έναν άνθρωπο, να «πιάσεις» μια κουβέντα μαζί του, έστω περί ανέμων και υδάτων, να αισθάνεσαι εντελώς μόνος…
