«Επιχείρηση κατασκευής μάσκας» προχτές για τη γυναίκα μου γιατί θα βγαίναμε χτες για κάποιες ιατρικές εξετάσεις και αφού μας υποχρεώνουν να βάζουμε μάσκες, τι να κάναμε; Έπρεπε να συμμορφωθούμε. Θα παίρναμε το λεωφορείο από το δημοτικό χώρο στάθμευσης στη Φάρκαινα και αφού φτάναμε στη Χώρα θα πηγαίναμε σε ιατρικό εργαστήριο. Και, όπως ξέρετε, και στα δύο ήταν απαραίτητη η χρήση μάσκας. Και επειδή αφενός θέλαμε να προστατευθούμε και αφετέρου να γλυτώσουμε το 150άρι πρόστιμο, έπρεπε να συμμορφωθούμε προς τας υποδείξεις… Και αυτή την τελευταία έκφραση δε θέλω να τη χρησιμοποιώ γιατί μου θυμίζει εποχές που θέλω να ξεχάσω… Τέλος πάντων.
Εκεί λοιπόν που καθόμασταν και η Φρόσω αναδιαμόρφωνε με τα χεράκια της, που «πιάνουν» ευτυχώς, τις δύο μάσκες που είχε φτιάξει στην αρχή της κρίσης του κορωνοϊού και αντικαθιστούσε τα κορδονάκια με λαστιχάκια, τι μου «πέταξε»; «Βρε Δημήτρη θυμάσαι πιο παλιά τι μουρώνανε;». Και εννοούσε σε ποιους και σε ποιες περιπτώσεις έκρυβαν πρόσωπα με ένα πανί.
Και τι μου θύμισε και θυμήθηκα κι εγώ από τα παιδικά χρόνια μας; Ότι μουρώνανε τις… κατσίκες και τις φοράδες. Έπαιρναν ένα κουρέλι, του άνοιγαν δύο τρύπες εκεί που υπολόγιζαν πως είναι τα ρουθούνια τους, το έβαζαν στη μούρη (πρόσωπό) τους και το έδεναν στην κεφαλή τους με έναν σπάγκο… Και ποιο σκοπό εξυπηρετούσε αυτή η «μάσκα» για τα ζώα; Όταν οι κατσίκες δένονταν και σέρνονταν πίσω από τα γαϊδούρια για να πάνε στα χωράφια, να μην καθυστερούν στο δρόμο. Βλέπετε οι κατσίκες, απ’ όπου περνούσαν, ήθελαν να τρώνε χορτάρια από τις άκρες του δρόμου. Όμως βάζοντάς τους τα «μουρώματα» αυτά οι κατσίκες δεν είχαν τη δυνατότητα να σταματούν και να τρώνε, οπότε οι άνθρωποι πήγαιναν πιο γρήγορα στα χωράφια τους…
«Μουρώματα» όμως έβαζαν και στα μουλάρια και στις φοράδες όταν τα χρησιμοποιούσαν για το αλώνισμα για να μη σκύβουν και τρώνε τον καρπό (σιτάρι, κριθάρι κ.λπ).
Έτσι παλιά μουρώνανε κατσίκες, μουλάρια και φοράδες και στις μέρες μας μουρώνουν εμάς τους ανθρώπους… Η εξέλιξη, λόγω κορωνοϊού…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
