Τελικός των τελικών αύριο στην ποδοσφαιρική Ευρώπη και επειδή δημοσίευσα πριν λίγες μέρες μια φωτογραφία με τις παλιές δόξες του χιακού ποδοσφαίρου, χωρίς να το θέλω το μυαλό μου ταξίδεψε και πήγε αρκετά χρόνια πίσω. Και όπως είδατε τω καιρώ εκείνω το γήπεδο ήταν «ξερό» και το χόρτο ήταν κάτι άγνωστο. Και τι θυμήθηκα; Κάτω από ποιες συνθήκες παίζαμε μπάλα μια φορά κι έναν καιρό όταν ήμασταν παιδιά... Τότε που όλα σχεδόν τα παιδιά, με ελάχιστες εξαιρέσεις, άλλη δουλειά δεν κάναμε τα απογεύματα μέχρι αργά το βράδυ από το να κλοτσάμε μια μπάλα. Και μάλιστα με τα δικά μας παπούτσια, αφού τα ποδοσφαιρικά ήταν μόνο για τους μεγάλους που έπαιζαν στις ομάδες…
Και βέβαια όταν επιστρέφαμε αργά στο σπίτι, είχαμε και τη γκρίνια της μάννας, που φώναζε ότι δυο ζευγάρια είχαμε όλα κι όλα και το ένα θα το βγάζαμε άχρηστο κλοτσώντας μια μπάλα. Γιατί το άλλο ήταν το καλό και το ‘χαμε για τις Κυριακές, γιορτές και σχόλες…
Δεν ήταν όμως μόνο τα παπούτσια που δεν είχαμε. Στα «γήπεδα» που παίζαμε μπάλα έλειπαν τα… δοκάρια με αποτέλεσμα να «φαγωνόμαστε» αν τύχαινε η μπάλα να πάει ανάμεσα στις δύο μεγάλες πέτρες, που χρησιμοποιούσαμε δίκην δοκαριών. Αν ήταν γκολ ή όχι, αφού αυτό εξαρτιόταν από το… ύψος του τερματοφύλακα.
Και ακόμα, πόσες φορές γυρνούσαμε σπίτι με σπασμένα τα γόνατα να τρέχουν αίματα, όσοι παίζαμε τους τερματοφύλακες, από τις εκτινάξεις και τις ανώμαλες προσγειώσεις πάνω στο ξερό χώμα και στις πέτρες. Παρ’ όλα αυτά, όλα είχαν τη γλύκα τους. Πού να φανταζόμασταν τότε τις αλλαγές που θα γίνονταν μετά από λίγα χρόνια και τα σημερινά παιδιά θα είχαν απ’ όλα… Και κάποια πληρώνονται κιόλας! Η εξέλιξη…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Πάντως όταν παίζαμε στα Μεζάρια, όταν μεγαλώσαμε λίγο, είχαμε και στολή και παπούτσια. Στη φωτό ο υποφαινόμενος, τερματοφύλακας στον Ηρακλή Θυμιανών, μέσα δεκαετίας του ’60.
