Μπράβο μας που για μια ακόμα φορά δείξαμε μεγάλη ευαισθησία για τα θύματα του πολέμου στην Ουκρανία… Και δεν είναι η πρώτη φορά… Όποτε και όπου παρουσιαστεί ανάγκη είναι πολύ συγκινητική η φιλανθρωπία μας, ακόμα και από το υστέρημά μας. Ας θυμηθούμε τη βοήθεια στα θύματα της εισβολής στο Ιράκ αλλά και πιο παλιά με τα θύματα της Γιουγκοσλαβίας. Και να μην ξεχάσουμε και τον πόλεμο στη Συρία και την περίθαλψη στους πρόσφυγες που κατέφταναν στη Χίο…
Και τι κάθομαι και σκέφτομαι; Πώς, ενώ δείχνουμε τόσο φιλάνθρωπα αισθήματα σε όσους έχουν την ανάγκη μας, και που δεν τους ξέρουμε κιόλας, καταφέρνουμε στην καθημερινή ζωή μας να θέλει ο ένας να «φάει» τον άλλον; Δεν είναι λίγο οξύμωρο; Και σε τελική ανάλυση ποια ερμηνεία μπορούμε να δώσουμε;
Είναι ένα ερώτημα και νομίζω ότι καμία πειστική ερμηνεία δεν μπορούμε να δώσουμε, αφού πολλές φορές οι βουλές μας είναι ανεξήγητες. Βλέπετε, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου…
Πολλές φορές τα βάζουμε και με τα ίδια τα ρούχα μας χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερη αφορμή και αιτία. Τσακωνόμαστε με τον γείτονα για ψύλλου πήδημα και μάλιστα πολλές φορές καταλήγουμε και στα δικαστήρια. Κάποιες άλλες γινόμαστε μαλλιά κουβάρια με τους στενούς συγγενείς μας και φτάνουμε στο σημείο να μη μιλιόμαστε. Κάποιες τρίτες δεν μπορούμε να χωνέψουμε την όποια επιτυχία του κοντινού μας και προσπαθούμε, με έμμεσο τρόπο, να του «βγάλουμε το μάτι».
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε την εντύπωση ότι ζούμε σε μία ζούγκλα και περιστοιχιζόμαστε από άγρια θηρία. Κι όμως ζούμε σε μία κοινωνία, και μάλιστα κλειστή, γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον σαν κάλπικη δεκάρα, συναντιόμαστε καθημερινά στο δρόμο, σε μία εκδήλωση, στην εκκλησία. Πώς γίνεται λοιπόν αφενός να έχουμε μέσα μας τόσο φιλάνθρωπα αισθήματα και αφετέρου να μην μπορούμε να δει ο ένας τον άλλον; Εσείς τι λέτε;
Αγάπη αδέλφια, που είναι ζητούμενο για όλους μας. Μακάρι!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
