Τις παρακάτω παραινέσεις τις είχα δημοσιεύσει και άλλη φορά, αλλά δεν ήξερα ποιο ήταν το σπουδαίο μυαλό που τις σκέφτηκε… Και τι ανακάλυψα πρόσφατα; Ότι ήταν ο αγιορείτης μοναχός Παΐσιος που τον έκαναν και άγιο και, από τον καιρό που πέθανε, η «εκμετάλλευσή» του πάει σύννεφο, που λένε… «Απολαύστε» κάποια αποσπάσματα του γέροντα (γραπτή πηγή) και τα συμπεράσματα δικά σας…
«Γιατί επιτρέπει ο Θεός να συμβεί μία συμφορά; –Άλλοτε για να βγει κάτι το καλύτερο, και άλλοτε επιτρέπει κάτι για παιδαγωγία (…). Να ξέρετε πως ό,τι επιτρέπει ο Θεός, ακόμη και να εξοντωθούν π.χ. άνθρωποι, είναι φιλάνθρωπο, γιατί ο Θεός έχει “σπλάγχνα”» (σ.σ. όπως στην Ουκρανία;).
Και αν επιτρέπει συμφορές και αλληλοεξοντώσεις, εννοείται πως η αρρώστια «είναι πολύ μεγάλη ευεργεσία! Καθαρίζει τον άνθρωπο από την αμαρτία (722)· «ο άνθρωπος, όταν είναι τελείως καλά στην υγεία του, δεν είναι καλά. Καλύτερα να έχει κάτι» (723)· «η αναπηρία είναι ευλογία από τον Θεό» (735), «Γιατί όλοι οι ανάπηροι αποταμιεύουν. Ένας κουφός έχει τσεκ στο Ταμιευτήριο του Θεού από το κουφό αφτί, ένας τυφλός από το τυφλό μάτι, ένας κουτσός από το κουτσό πόδι!».
Για τους πρόωρους θανάτους: «Ο Θεός τον κάθε άνθρωπο τον παίρνει στην καλύτερη στιγμή της ζωής του (…) για να σώσει την ψυχή του. Εάν δει ότι κάποιος θα γίνει καλύτερος, τον αφήνει να ζήσει. Εάν δει όμως ότι θα γίνει χειρότερος, τον παίρνει, για να τον σώσει».
«Βλέπεις, πεθαίνει ένα παιδάκι, το παίρνει αγγελούδι ο Χριστός, και κλαίνε και οδύρονται οι γονείς, ενώ έπρεπε να χαίρονται, γιατί πού ξέρουν τι θα γινόταν, αν μεγάλωνε;».
«[...] Αλλά και τους γονείς βοηθάει ο θάνατος των παιδιών. Πρέπει να ξέρουν ότι από εκείνη τη στιγμή έχουν έναν πρεσβευτή στον Παράδεισο. Όταν πεθάνουν, θα ’ρθουν τα παιδιά τους με εξαπτέρυγα στην πόρτα του Παραδείσου να υποδεχθούν την ψυχή τους».
Και άλλα που δεν χωράνε στη στήλη…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
