Τον τελευταίο καιρό διαπιστώνω με μεγάλη χαρά πόσο πολύ αυξήθηκαν οι 90άρηδες… Όσοι δηλαδή συμπλήρωσαν τα 90 χρόνια ζωής και τα ξεπέρασαν ή είναι πολύ κοντά. Και τι πιο ευχάριστο να ανεβαίνει το προσδόκιμο ζωής, κάτι που είναι ζητούμενο. Και μάλιστα 90άρηδες που τα έχουν «400», που λένε, και οι περισσότεροι είναι αειθαλείς και αεικίνητοι, αλλά υπάρχουν και εκείνοι που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα, όμως τα παλεύουν και δεν το βάζουν κάτω…
Με τον κύριο Νίκο Βαβυλουσάκη (1η φωτό), γνωστό δάσκαλο από τα παλιά, βρεθήκαμε να καθόμαστε δίπλα δίπλα στα εξωτερικά ιατρεία του Νοσοκομείου. Του είχα προτείνει πιο παλιά να κάνουμε την «ανθρώπινη διαδρομή» του αλλά μου είχε πει «ακόμα είναι νωρίς». Τότε, είχα σκεφτεί πότε, όταν 90αρήσει; Και να που μου είπε ότι είναι έτοιμος. Την κάναμε στα 90 του και ήταν αξιόλογη και αξιοπρόσεκτη για να μείνουν στην ιστορία οι μαρτυρίες του…
Πρόσφατα ο κυρ-Νίκος Κουρούνης (2η φωτό), 90άρης και μια χαρά κι αυτός, μου έδωσε το βιβλίο του «Γεγονότα και αναμνήσεις μιας ζωής» και δέχτηκε να τα πούμε και τηλεοπτικά. Μυαλό ξυράφι κι ο κυρ-Νίκος, αλλά και αειθαλής και αεικίνητος… Και με μια παρέα συνομηλίκων του πίνουν το καφεδάκι τους καθημερινά στην πλατεία. Και τους βλέπεις και τους χαίρεσαι.
Πέρασε τα 90 και ο αγαπητός μου Γιώργης Επιτροπάκης (3η). Κάθε πρωί πίνει το καφεδάκι του, το μεσημέρι ξεκλέβει και κάνα ουζάκι, παρά τη γκρίνια των κορών του και χαίρεται τη ζωή του…
Και πόσοι ακόμα στη Χίο, άντρες και γυναίκες, έχουν περάσει τα 90, τους βλέπεις, τους χαίρεσαι, τους καμαρώνεις. Να είναι καλά και να συνεχίζουν μέχρι και τα ακόμα πιο βαθιά γεράματα… Και ας ελπίζουμε κι εμείς ότι θα ακολουθήσουμε! Λέτε;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
