Εξετάσεις, λοιπόν, για δεκάδες χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες και θα πρέπει να ομολογήσουμε όλοι ότι δεν θα θέλαμε να είμαστε ούτε ψύλλος στον κόρφο τους… Σε έναν κόρφο που θα ιδρώνει και θα ξεϊδρώνει, τουλάχιστον μέχρι να ανακοινωθούν τα θέματα, ώστε να θυμηθούν αν τα ξέρουν ή όχι. Και από τη στιγμή που θα μπουν στο Λύκειο σε αυτές τις εξετάσεις είναι το μυαλό τους. Είναι μια μεγάλη βασανιστική δοκιμασία. Και καταλαβαίνουμε όλα τα παιδιά, αφού και εμείς ήμασταν κάποτε παιδιά και περάσαμε από αυτά τα στάδια των δοκιμασιών…
Και βέβαια δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τις εξετάσεις. Αισθάνεσαι τον εαυτό σου να βρίσκεται μπροστά σε ένα εκτελεστικό απόσπασμα. Ανεξάρτητα αν είσαι καλά προετοιμασμένος ή όχι η αγωνία και το άγχος είναι τα ίδια. Και δεν βρίσκεις και μία σανίδα σωτηρίας για να μπορέσεις να πιαστείς. Μοναδική σανίδα όταν ξέρεις τι πρέπει να γράψεις, γιατί αν δεν ξέρεις κατέβασε και πλερέζες.
Εδώ, σε μία κανονική σχολική ημέρα, μας έλεγε ο καθηγητής, μία φορά και έναν καιρό, βγάλτε μία κόλλα χαρτί για ένα διαγώνισμα και το τι σούσουρο ξεσηκωνόταν στην τάξη ήταν το κάτι άλλο. Δεν πιστεύω να τα ξεχάσαμε… Αλλά και στις εξετάσεις τις προαγωγικές θυμάστε πόσα κεράκια ανάβαμε και τι εικοσάρες και πενηνταράκια (σημερινά δεκαράκια) προσπαθούσαμε να κολλήσουμε στο εικόνισμα της Αγίας Κυριακής δίπλα στο Γυμνάσιο; Αν κολλούσε το πενηνταράκι είχαμε ελπίδες… Αν δεν κολλούσε απογοητευόμασταν πριν την ώρα μας…
Λέω όμως τι τρόπους σκαρφιζόμασταν για να δούμε αν είχαμε τύχη στις εξετάσεις ή όχι. Μόνο η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος δεν… κατέβαινε στο κεφάλι μας. Να, όμως, που όλα αυτά πέρασαν πριν πολλά πολλά χρόνια και τα θυμόμαστε σε κάτι τέτοιες περιόδους γραπτών εξετάσεων. Έτσι θα περάσουν και για τα σημερινά παιδιά που θα δώσουν τον αγώνα τους και θα τα θυμούνται, όχι με τόση γλύκα, ύστερα από κάποια χρόνια. Υπομονή και κουράγιο παιδιά!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
