Το γηροκομείο κολαστήριο στην Κρήτη ασφαλώς όλους μας συγκίνησε αλλά κυρίως μας αγανάκτησε. Ευτυχώς τα αντίστοιχα που έχουμε στη Χίο λειτουργούν άψογα! Τόσο εκείνο των Καρδαμύλων όσο και το κρατικό του Κάμπου. Μάλιστα, όσον αφορά το τελευταίο, όλοι παραμιλούν για τη σωστή και αξιέπαινη συμπεριφορά απέναντι στους τροφίμους του. Και η επιτυχία έχει όνομα, εκείνο του υπεύθυνου: Βαγγέλης Σταμούλης.
Και ναι μεν κάποιοι γέροντες καταλήγουν στα Γηροκομεία, υπάρχουν όμως και εκείνοι που παραμένουν στα σπίτια τους, καθώς ζουν μόνοι τους… Πρόκειται για τους γονείς που ναι μεν έχουν ένα παιδί ή και περισσότερα, αλλά ζουν μακριά τους. Τυχεροί, βέβαια, όσοι τα έχουν κοντά τους, άσχετα ότι έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα σε σχέση με το παρελθόν…
Είναι μια νέα πραγματικότητα για την ελληνική κοινωνία. Σε μια χώρα όπου η οικογένεια ήταν ο βασικός πυλώνας φροντίδας των ηλικιωμένων, σήμερα πολλοί γονείς γερνούν μόνοι, μακριά από τα παιδιά τους τα οποία έχουν στήσει τις ζωές τους στο εξωτερικό ή στο εσωτερικό αλλά μακριά από τον τόπο τους.
Τα προβλήματα αρχίζουν να είναι ορατά μετά τα 80… Ο καθηγητής Ψυχιατρικής στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο, κ. Αντώνης Πολίτης, παρατηρεί τα τελευταία χρόνια να εμφανίζονται στο Νοσοκομείο και τα ειδικά ιατρεία όλο και περισσότεροι ηλικιωμένοι με προβλήματα μνήμης, οι οποίοι είναι μόνοι.
«Αυτό που βλέπουμε είναι ότι εκτός από τους ανθρώπους που είναι μοναχικοί, αυτούς που για παράδειγμα δεν έχουν παντρευτεί ποτέ, υπάρχει και ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που είναι μόνοι γιατί τα παιδιά τους έχουν φύγει μακριά».
Σύμφωνα με τον ίδιο «θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα είδος μητρώου, οι μοναχικοί άνθρωποι να είναι καταγεγραμμένοι, να γνωρίζει ο κάθε Δήμος πόσοι και ποιοι είναι. Να γνωρίζεις ποιον θα ενημερώσεις ότι ο μπαμπάς έχει άνοια και διαταραχές στη συμπεριφορά, ποιος θα κινητοποιηθεί να τον προστατεύσει όταν φεύγει από το σπίτι».
Γιατί, όπως εξηγεί ο κ. Πολίτης, «οι άνθρωποι ζουν πλέον περισσότερο, άρα αυξάνονται πληθυσμιακά οι ηλικιωμένοι με προβλήματα άνοιας». Οι ειδικοί θεωρούν κρίσιμο να μην υπάρχει απομόνωση αυτών των ανθρώπων. «Είναι σημαντικό να στήνονται γέφυρες επικοινωνίας με την τοπική κοινωνία και πρέπει αυτές οι γέφυρες να χτίζονται από νωρίς ώστε μετά να υπάρχει η δυνατότητα πρόληψης». Μακάρι.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
