Από τότε που μπήκαν τα κινητά στη ζωή μας, άλλαξαν πολλές από τις συνήθειές μας. Η αλήθεια είναι ότι μας εξυπηρετούν απόλυτα σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Άσχετα αν κάποιοι από εμάς, προσπαθώντας να αντισταθούμε, στην αρχή τουλάχιστον, το καταλάβαμε κάπως αργά. Σημασία έχει ότι το καταλάβαμε και στη συνέχεια, μπορεί να μην τα χρησιμοποιούσαμε για ψύλλου πήδημα αλλά αντιληφθήκαμε ότι, σε πολλές περιπτώσεις, «λύνουν» τα χέρια. Από αυτό το τελευταίο όμως μέχρι το σημείο να τα ισοπεδώνεις όλα υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση.
Τι σε πείραξε πάλι, θα αντιτάξετε κάποιοι από σας… Με πείραξε ότι την παραμονή, την ημέρα και την επαύριο των Χριστουγέννων, και σε μία συνεχόμενη σχεδόν ροή, το κινητό μου γέμισε ευχετήρια μηνύματα. Και ποιο το κακό θα επιμείνετε… Ίσα-ίσα που θα έπρεπε να είσαι ευτυχισμένος και χαρούμενος που σε θυμήθηκαν τόσοι άνθρωποι. Μωρέ και το ένα ήμουν και το άλλο, αλλά μου τη «βίδωσε» όταν κατάλαβα ότι αυτές οι ευχές δεν απευθύνονταν μόνο σε εμένα αλλά και σε πολλούς άλλους.
Βλέπετε με τις νέες τεχνολογίες γράφεις ένα μήνυμα στο κινητό σου και στη συνέχεια το στέλνεις μαζικά σε πολλούς αποδέκτες. Νέους, γέρους, φίλους, εχθρούς πλούσιους και φτωχούς, άνδρες, γυναίκες και σε όσους άλλους. Ευχές καρμπόν ψυχρές, απρόσωπες, ωμές απλά και μόνο για να βγάλεις μία υποχρέωση. Χωρίς την ιδιαιτερότητα που απαιτείται για τον κάθε παραλήπτη.
Σύγχρονες τυπικές ευχές των καιρών που ζούμε χωρίς ζεστασιά και τη στοργή που απαιτεί η κάθε μία από αυτές. Οι ευχές όμως είναι προσωπικές και όχι γενικές. Όπως όλα τις ισοπεδώσαμε και αυτές. Και στο facebook που έγιναν κι εκεί «βιομηχανικές» με πολλούς αποδέκτες…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
