Τι μου ήρθε στο μυαλό καθώς όλοι μας τούτες τις μέρες άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο υποφέρουν από ιώσεις και κρυολογήματα που μας ταλαιπωρούν και δεν μας αφήνουν να ησυχάσουμε; Τα γιατροσόφια που χρησιμοποιούσαν οι μαννάδες και οι γιαγιάδες μας για να ξορκίσουν το κακό. Έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι τον καιρό εκείνο για να πάνε σε γιατρό έπρεπε να είναι «του θανατά» αφού, εδώ που τα λέμε, ούτε η οικονομική ευχέρεια υπήρχε, ούτε το θεωρούσαν εντελώς απαραίτητο. Είχαν βρει, λοιπόν, δικούς τους τρόπους να «γιατρεύονται»…
Θυμήθηκα, λοιπόν, τις αλήστου μνήμης βεντούζες αλλά και το ακάθαρτο πετρέλαιο. Σχεδόν σε κάθε σπίτι υπήρχε μία εξάδα βεντούζες που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά γυάλινα ποτηράκια κοίλα από τη μία μεριά και ανοικτά και λίγο πιο στενά από την άλλη. Και, βέβαια, ο «θεραπευτής» έπρεπε να ξέρει και να τις βάλει αφού δεν ήταν τόσο απλό. Τα σύνεργα ήταν ακόμη ένα μικρό δοχείο με οινόπνευμα και ένα πιρούνι, στην άκρη του οποίου τυλίγανε ένα κομμάτι βαμβάκι. Βουτούσαν το πιρούνι με το βαμβάκι στο οινόπνευμα, του έβαζαν φωτιά, στη συνέχεια άλειφαν το εσωτερικό της βεντούζας και μετά την «κάρφωναν» πάνω στην πλάτη του αρρώστου όπου και βυζάκωνε. Έτσι έμπαιναν και έβγαιναν σε διαφορετικά σημεία της πλάτης που κοκκίνιζε και «έπαιρνε» το κρύο…
Και με τις βεντούζες πήγαινε και ερχόταν το πράγμα. Οι πατεράδες μας από την άλλη που έβαζαν τις μαννάδες μας να τους αλείβουν την πλάτη με ακάθαρτο, παρακαλώ, πετρέλαιο; Που κι αυτό υποτίθεται ότι «έπαιρνε» το κρύο. Και μετά βρομολογούσαν και οι ίδιοι και τα σεντόνια πάνω στα οποία έπεφταν.
Αλήστου μνήμης εποχές και τρόποι που έμειναν στην ιστορία.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
