Χρονιάρες μέρες διανύουμε ε και, όσο να 'ναι, κάποιο ποτό θα έχουμε στο σπίτι μας. Και τι θυμήθηκα; Μεταξύ των πολλών άλλων και το ουίσκι από τα ξένα ποτά που κυκλοφορούν στην αγορά. Και τι θυμήθηκα πάλι; Ότι στη δεκαετία του '60 αυτό το ποτό ήταν άγνωστο, αν όχι στις ανώτερες τάξεις σίγουρα όμως στις κατώτερες που ούτε ακουστά το είχαν. Για δείτε όμως που φτάσαμε στο 2023 και όλοι πια όχι μόνο το γνωρίζουμε καλά, αλλά είναι και στην πρώτη ζήτησή μας.
Όπως θα θυμάστε οι μεγαλύτεροι στην ηλικία, έφηβοι όντες, όταν πηγαίναμε στα διάφορα πάρτι, που ήταν της μόδας εκείνα τα χρόνια, το μόνο ποτό που κυκλοφορούσε ήταν το φτηνό βερμούτ, το οποίο έχει εξαφανιστεί στις μέρες μας. Μπορεί να υπήρχαν και τότε και άλλα ποτά αλλά τα αγνοούσαμε γιατί δεν ήταν για τα δικά μας βαλάντια. Οπότε περιοριζόμασταν στο βερμουτάκι με το οποίο διασκεδάζαμε, χαλαρώναμε, ερωτευόμασταν, χορεύαμε.
Από το τέλος της δεκαετίας του ‘60 και τις αρχές εκείνης του ‘70 άρχισε να μπαίνει το ουίσκι στη ζωή μας. Αρχικά δειλά δειλά και, μάλιστα, ήταν μεγάλη υπόθεση να πας σε σπίτι και να σε κεράσουν ένα ουίσκι. Λίγα, βέβαια, ήταν στην αρχή και μάλιστα οι νοικοκυρές το είχαν περί πολλού να έχουν αυτό το ποτό να σε σερβίρουν καμαρώνοντας κιόλας. Αφήστε που κάποιες από αυτές έλεγαν ότι η γεύση του… βρομάει κοριούς.
Τελικά το ουίσκι, λίγα χρόνια αργότερα, μπήκε για τα καλά στη ζωή μας και δεν ήταν δυνατόν να πας ακόμα και στο φτωχό σπίτι και να μην έχουν να σε κεράσουν. Αφήστε που μετά έγινε και σκατς και στη συνέχεια πια κόντεψε να γίνει το εθνικό ποτό μας. Αυτά λοιπόν περί ουίσκι, έτσι για να κάνουμε και πάλι μία βουτιά στο παρελθόν και να θυμηθούμε μία από τις πτυχές του.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
