Όσο ευγενική, τρυφερή και γλυκιά ήταν στα νιάτα της αλλά και ως μεσήλικας, τόσο παράξενη έγινε στα γεράματά της. Είχε καταντήσει απόλυτα κουραστική και παρ΄ όλες τις προσπάθειες να μαλακώσει δεν γινόταν τίποτα. Η κόρη της λαμπάδα τα χέρια της να την εξυπηρετήσει όλες τις ώρες της μέρας. Κοντά της κι ο αδελφός και η νύφη της, καθώς η άλλη κόρη της έλειπε μακριά. Αλλά το μεγάλο βάρος σε εκείνη που ήταν εδώ κοντά της και ξημεροβραδιαζόταν στο σπίτι της. Τέρας υπομονής και ανοχής, η παρούσα κόρη, μπορεί να ξεπερνούσε τα όποια λογικά όρια, αλλά επέμενε και δεν το έβαζε κάτω. Κοντά της θερμός συμπαραστάτης και ο άντρας της χωρίς να βαρυγκωμεί και χωρίς να διαμαρτύρεται. Μπορεί να ήταν πεθερά αλλά η αγάπη για τη γυναίκα του ξεπερνούσε όλες τις δυσκολίες ακόμα και τις πιο παράλογες. Μπορεί να μην είχε γυναίκα καθώς εκείνη είχε ξεσπιτωθεί για να περιποιείται τη μητέρα της, όμως η αγάπη του δεν υποχωρούσε.
Περνώντας οι μέρες η κατάσταση της γιαγιάς όλο και χειροτέρευε και η αγωνία της κόρης μεγάλωνε και δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Και μαζί με εκείνη και του συντρόφου της. Κάποια λύση έπρεπε να βρεθεί ώστε να μη μένει μόνη η γιαγιά τις νύχτες. Σκέφτηκαν κάποια στιγμή να προσλάβουν και κάποια γυναίκα να την προσέχει και να την περιποιείται, αλλά μόνο εύκολο δεν ήταν…
Και τι έπρεπε να γίνει; Κάποια λύση έπρεπε να βρεθεί. Και τι αποφάσισαν και οι δύο ομόφωνα; Να φιλοξενήσουν τη γιαγιά στο σπίτι τους, καθώς η κατάστασή της επιδεινωνόταν και οι συνέπειες ήταν πολύ δυσάρεστες. Και έτσι την πήραν κοντά τους ώστε αφενός να μην έχουν την αγωνία της και αφετέρου για να της προσφέρουν ό,τι καλύτερο μπορούσαν προκειμένου να αισθάνεται μεγαλύτερη ασφάλεια.
Όπως καταλαβαίνετε κάτι τέτοιο μόνο απλό και εύκολο δεν ήταν. Παρ’ όλα αυτά έκαναν την υπέρβαση, γιατί υπέρβαση είναι να έχεις μια άρρωστη και καθηλωμένη γιαγιά μέσα στο σπίτι σου. Κι αυτό γιατί στις μέρες μας κάτι τέτοιο είναι πολυτέλεια, για τους νεότερους τουλάχιστον.
Γιατί έγραψα όλα τα παραπάνω…; Για να επαινέσω και να βγάλω το καπέλο στο γαμπρό, που μπορεί να είναι φωνακλάς και πειραχτήρι, αλλά πάνω απ' όλα είναι άνθρωπος. Είναι φίλος μου, τον γνωρίζω πολλά χρόνια αλλά δεν ήξερα ότι διαθέτει και τέτοιο μεγαλείο ψυχής. Και με εξέπληξε ευχάριστα, γιατί ζητούμενο είναι οι δικοί μας να έχουν στα γεράματά τους μια τέτοια αγάπη, τρυφερότητα και συμπαράσταση. Εντάξει η κόρη, μάννα της ήταν, αν και η ίδια ξεπέρασε τον εαυτό της. Ο γαμπρός όμως; Δεν ξέρω αν υπάρχουν τέτοιοι γαμπροί, μακάρι να υπάρχουν. Και μακάρι ακόμα να μην πετιούνται οι γονείς σαν άδεια τσουβάλια σε μα γωνιά περιμένοντας να πεθάνουν.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ. 1: Η γιαγιά συγχωρέθηκε πριν λίγες μέρες, αλλά έφυγε ευχαριστημένη, πλαισιωμένη από την αγάπη των παιδιών της, αλλά και του γαμπρού και της νύφης.
Υ.Γ. 2: Καπ. Γιώργης και Μαράκι.
