Έγραφα χτες για την παγωνιά και θυμήθηκα τα μικράτα μου, εκεί στις δεκαετίες ’50 και '60. Όταν στα σπίτια δεν υπήρχαν καλοριφέρ, ούτε κλιματιστικά και μόνο κανένα τζάκι στη χάση και στη φέξη. Τι «τραβούσαμε» τότε και πόσο υποφέραμε από το κρύο…
Και τι να σου κάνει ένα μαγκαλάκι στο χώρο που καθόμασταν, αφού έπρεπε να κάθεσαι «πάνω» του και να έχεις απλωμένα τα χέρια συνέχεια μπας και ζεσταθείς λίγο. Μάλιστα οι γυναίκες είχαν και τις φούστες τους «ανοιγμένες» λίγο κάτω από το γόνατο να ζεσταίνονται τα μεριά τους. Κάποιοι άντρες έπεφταν με όλο το σώμα τους από πάνω γιατί «άντρας είμαι και το κέφι μου θα κάνω»…
Για το μαγκάλι έχω ξαναγράψει και δεν θα επεκταθώ άλλο…
Ένα άλλο πρόβλημα των καιρών εκείνων ήταν η έλλειψη συντροφιάς. Βλέπετε δεν υπήρχαν τότε οι τηλεοράσεις και το απλό ραδιόφωνο έδινες και πάθαινες να το ακούσεις καθώς το κάλυπταν τα παράσιτα και είχες την εντύπωση ότι βροντοκοπάει…
Έτσι οι άνθρωποι είχαν καθιερώσει τις βεγγέρες. Τις βραδινές επισκέψεις, δηλαδή, σε φιλικά σπίτια για να περάσει η ώρα. Γιατί τα χειμωνιάτικα βράδια είναι απέραστα. Γύρω από το μαγκάλι με τα φτωχά φιλέματα με κανένα παραμύθι με δράκους, νεράιδες και άλλα συναφή.
Θυμάμαι τα βράδια στους σκοτεινούς δρόμους του χωριού να βλέπεις ανθρώπους κουκουλωμένους να προστατεύονται από το κρύο, γυναίκες με μποξαδάκια στους ώμους, άνδρες με μπατανίες στην πλάτη να περπατούν γρήγορα για τον προορισμό τους…
Αμέ το άλλο; Τότε οι υποτυπώδεις καμπινέδες (τουαλέτες) ήταν μακριά από το σπίτι και για την ανάγκη σου έπρεπε να διανύσεις μια απόσταση και με κρύο και με βροχή. Γι' αυτό σε κάποια σπίτια είχαν πρόχειρα τα αγκιά (δοχεία για κατούρημα) ώστε να μην υποχρεώνονται να βγουν έξω.
Αυτά ήταν τα παρεπόμενα της παγωνιάς κάποια χρόνια πριν…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
