Γιορταστικές οι μέρες που διανύουμε, έστω και μέσα στα σπίτια μας λόγω του κορωνοϊού, αλλά ακόμα και κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες κάπου μέσα μας υπάρχει και λίγη ευχάριστη διάθεση. Δεν βιώνουμε, ανεξάρτητα από την κλεισούρα, τόσο γιορτινές μέρες άλλες εποχές του χρόνου, έτσι; Γι' αυτό και την όμορφη αυτή διάθεση, ακόμα και μέσω πανδημίας, μπορούμε να την εκδηλώσουμε με κάθε τρόπο. Φέτος, βέβαια, είναι περιορισμένοι οι τρόποι, εξαιτίας του ιού, αλλά υπάρχουν κάποιοι, κι ένας είναι και τα δώρα που συνηθίζουμε να κάνουμε. Είτε στον εαυτό μας, είτε σε πρόσωπα του άμεσου και έμμεσου οικογενειακού μας περιβάλλοντος, είτε σε μικρότερο βαθμό σε γνωστούς και φίλους. Έστω μέσα από το κλικ εγουέι ή με παράδοση στο σπίτι.
Για να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Γιατί, εδώ που τα λέμε, ποιος δεν ευχαριστιέται και δεν χαίρεται όταν κάποιος τρίτος του κάνει ένα δώρο...Πολλά τα δώρα που υπάρχουν και περί ορέξεως ουδείς λόγος. Ξέρετε όμως τι ήταν και πότε πρωτοδόθηκε το πρώτο δώρο; Το 1823 στην Αγγλία. Και τι νομίζετε ότι ήταν; Βιβλία! Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, μικρά βιβλιαράκια που πρωτοκυκλοφόρησαν ως ένα χριστουγεννιάτικο αναμνηστικό προς τις κυρίες. Ως ένδειξη των λεπτών αισθημάτων τους. Και τι περιελάμβαναν; Μικρές ρομαντικές ιστορίες, κείμενα περί έρωτος και άλλων τινών, ποιήματα για την αιώνια αγάπη… Και το πρώτο απ’ όλα; Είχε τίτλο «Μη με ξεχνάς. Ένα χριστουγεννιάτικο και πρωτοχρονιάτικο δώρο για το 1823»...
Με βιβλία, λοιπόν, εγκαινιάστηκε ο θεσμός των δώρων, όμως σήμερα, τουλάχιστον εδώ στη Χίο, ελάχιστοι από εμάς κάνουμε δώρο ένα βιβλίο. Οι περισσότεροι το θεωρούν ως κάτι παρακατιανό και έτσι δεν το προτιμούν. Επιλέγουμε δεκάδες άλλα πράγματα υλικά που κάνουν και εντύπωση, αλλά όχι βιβλία τα οποία μπορεί να είναι ουσιώδη αλλά παραμένουν δυστυχώς στα αζήτητα. Και είναι μια πίκρα για όλους όσοι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ασχολούνται και αγαπούν το βιβλίο. Το οποίο παραμένει παραπονεμένο στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Δεν χαρίζουμε φέτος βιβλία; Σκεφτείτε το!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
