Σίγουρα η χαρά του γονιού είναι οι όποιες επιτυχίες του παιδιού του. Έτσι κι αλλιώς από τότε που θα γεννηθούν, γι’ αυτά ζουν, αναπνέουν και επιδιώκουν ό,τι το καλύτερο. Δεν φείδονται κόπων και θυσιών, βγάζουν την μπουκιά από το στόμα τους για να τη βάλουν στο δικό τους και, φυσικά, χαίρονται και είναι ευχαριστημένοι όταν βρίσκουν το δρόμο τους. Ένας δρόμος που άλλοτε είναι πιο εύκολος κι άλλοτε πιο δύσκολος και λίγες φορές σπαρμένος με ροδοπέταλα. Συνοδοιπόροι, καλούνται να αντιμετωπίσουν μαζί τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες της ζωής… Μέχρι να κλείσουν τα μάτια τους, ο ήλιος ανατέλλει και δύει σ’ αυτό το παιδί ή τα παιδιά.
Όχι αδικαιολόγητα λοιπόν, μετά από την πρόσφατη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων για τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ, είδαμε γονείς να πετούν από τη χαρά τους για την επιτυχία των παιδιών τους. Και ποιος γονιός, βέβαια, δεν θέλει μια τέτοια επιτυχία, αφού το «γολγοθά» των πανελληνίων εξετάσεων τον πέρασαν αντάμα. Όμως κάποιες μαννάδες, κυρίως, αλλά και πατεράδες, υπερβάλλουν, θέλοντας να τονίσουν ακόμα πιο πολύ την επιτυχία των παιδιών τους, και γίνονται κουραστικοί… Προφανώς θέλοντας να καρπωθούν την επιτυχία και για εκείνους μιας και αυτοί συνέβαλαν με το δικό τους τρόπο!
Δεν βάζουν γλώσσα μέσα, έτσι και βρεθούν σε παρέα, και, εν πάση περιπτώσει, έχουν την εντύπωση ότι μόνο το δικό τους παιδί σημείωσε την αντίστοιχη επιτυχία. Και φυσικά το παιδί τους δεν είναι ούτε το πρώτο που «πέρασε», ούτε το τελευταίο που θα «περάσει». Τους προπαίρνει η χαρά και εδώ που τα λέμε δεν έχουν και πολλά άλλα να χαρούν, οπότε δικαιολογούνται.
Το τι άκουσαν τα αφτιά μας και διάβασαν τα μάτια μας αυτές τις μέρες ήταν το κάτι άλλο. Μακάρι να υπάρχει η ίδια χαρά και όταν παίρνουν τα πτυχία τους και ψάχνουν για δουλειά… Τότε θα είναι η μεγαλύτερη επιτυχία που θα αντιστοιχεί σε μια ολόκληρη ζωή!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
