Τι άλλο θα διαβάσουμε και θα ακούσουμε ακόμη; Αυτό σκεπτόμουν τις προάλλες που διάβαζα ότι η τηλεόραση ανοίγει την... όρεξη των παιδιών! Η παρακολούθησή της, λένε, διαταράσσει την φυσιολογική αντίδραση των παιδιών στο φαγητό. Με άλλα λόγια, τα παιδιά τρώνε περισσότερο όσο κάθονται μπροστά από την τηλεόραση είτε πεινάνε, είτε όχι. Τα δεδομένα αυτά, σε συνδυασμό με τα στοιχεία που έχουμε από άλλες μελέτες, υποστηρίζουν τις συστάσεις να μειωθεί η παρακολούθηση τηλεόρασης και να περιορισθεί η κατανάλωση φαγητού όσο βλέπουν τηλεόραση ως μέρος ενός υγιούς τρόπου διαβίωσης…
Και τι θυμήθηκα με την ευκαιρία; Ότι όταν ήμασταν μικροί, και ουσιαστικά οι περισσότεροι «πετσί και κόκαλο», είτε εκ κατασκευής, είτε επειδή δεν μας άρεσε ό,τι υπήρχε εκείνον τον καιρό στο τραπέζι, οι μαννάδες μας, μας πήγαιναν σε καμιά ακρογιαλιά. Αυτό γινόταν βέβαια συνήθως το καλοκαίρι που προσφερόταν. Μας πήγαιναν και καθίζαμε στα βοτσαλάκια ή στην άμμο, γιατί, όπως έλεγαν, η θάλασσα θα «άνοιγε» την όρεξή μας. Και φυσικά δεν πηγαίναμε με άδεια χέρια. Κουβαλούσαν μαζί τους και τις καστανιές με το φαΐ ή κανένα αβγουλάκι, να το φάμε σφιχτό ή ρουφηχτό. Δεν θα ξεχάσω τη συχωρεμένη τη γιαγιά μου, την Καλλιόπη, που παρά τα χρόνια της, με έπαιρνε από το χέρι και κατεβαίναμε με τα πόδια στο Μέγα Λιμνιώνα. Μάλλον τους φαινόμουν πολύ αδύνατος και έτσι έκαναν τα πάντα για να πάρω κανένα κιλό πάνω μου, αφού εκείνο τον καιρό είχαν άλλες αντιλήψεις περί πάχους. Και βέβαια η θάλασσα ήταν όχι μόνο ακίνδυνη, αλλά και ό,τι καλύτερο για να «ανοίγει» η όρεξή μας. Τώρα με την τηλεόραση τα πράγματα αλλάζουν, αφού είναι ό,τι το χειρότερο…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
