«Kαλά τα γράφετε, αλλά ποιος σας ακούει…;». Είναι η μόνιμη φράση που άκουγα και ακούω πάρα πολλές φορές, όσα χρόνια δημοσιογραφώ και χαίρομαι, όχι βέβαια γιατί δεν μας ακούν, αλλά επειδή ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται τα κακά, στραβά κι ανάποδα και συμφωνεί με όλα όσα κατά καιρούς γράφουμε.
Και δεν ξέρετε πόσο μεγάλη ικανοποίηση είναι για όλους όσοι γράφουμε να συμφωνεί ο αναγνώστης με αυτά, γιατί, ουσιαστικά, αυτός είναι ο προορισμός και της κάθε εφημερίδας και τώρα τελευταία και του διαδικτύου. Να εκφράζει την αγωνία και την ανησυχία του αναγνωστικού κοινού και κατ’ επέκταση των πολιτών.
«Καλά τα γράφουμε λοιπόν, αλλά ποιος μας ακούει…;». Μια φορά, πολύ παλιά, είχα απευθύνει το ίδιο ερώτημα στον αγαπητό μου δάσκαλο Γεώργη Διλμπόη.
Κι εκείνος, όπως πάντα, με τη βαθιά σοφία που έχει, μου είχε απαντήσει ότι όλοι μας ακούν. Δεν έχει σημασία, μου είχε πει, που δεν υπάρχει άμεση ανταπόκριση σε όλα αυτά που γράφουμε.
Να είσαι βέβαιος ότι όχι μόνο διαβάζονται όσα γράφουμε, αλλά κάνoυν και πολλούς από αυτούς στους οποίους απευθύνονται να χάνουν τον ύπνο τους. Επομένως, όπως κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, έτσι και κανένα γραπτό δεν πάει χαμένο…
Και ο Γεώργης Διλμπόης δεν έχει άδικο. Όταν αυτά που γράφονται είναι τεκμηριωμένα και αδιαμφισβήτητα «βασανίζουν» όλους όσοι στους οποίους απευθύνονται. Και θα μου πείτε και τι έγινε που τους «βασανίζουν» αν δεν έχουμε και τα αντίστοιχα αποτελέσματα;
Τουλάχιστον δεν κοιμούνται ήσυχοι και αυτό είναι κάτι. Και μετά είναι κι εκείνο το «λέγε - λέγε το κοπέλι…». Ε, όλο και κάτι ξεκαρπίζουμε με τα γραφτά μας. Αγάλι - αγάλι περιμένουμε να γίνει η αγουρίδα μέλι…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
