Τα λόγια μου θα χάσω πάλι σήμερα, αλλά είναι τόσες οι φορές το τελευταίο διάστημα που πεζός ή εποχούμενος πάει η ψυχή μου στην Κούλουρη και, έτσι, μετά από πάρα πολύ καιρό αναγκάζομαι να γράψω για μία ακόμη φορά δύο λόγια. Δυο λόγια που αφορούν την αυτοσυγκράτηση που πρέπει να δείχνουμε όταν οδηγούμε…
Αλήθεια, αναρωτηθήκαμε πόσες φορές τη γλυτώνουμε, στην «τρίχα» που λέμε; Λέτε μωρέ αδέλφια και κάποιοι από εμάς έχουν τάσεις αυτοκτονίας. Και βέβαια τη μία η γλυτώνουμε, τη δεύτερη, την τρίτη, την τέταρτη. Όμως θα έρθει κάποια στιγμή και η κακιά μας ώρα. Και δυστυχώς αυτό το τελευταίο μάς αφορά όλους, αφού δεν εξαρτάται αυτή η κακιά ώρα αποκλειστικά από εμάς αλλά και από κάποιους άλλους. Οι οποίοι τρέχουν σαν δαιμονισμένοι, κάνουν προσπεράσεις και δύο και τριών αυτοκινήτων που είναι στη σειρά και όποιον πάρει ο χάρος. Χώνονται ανάμεσα στο δικό μας αυτοκίνητο και εκείνο που προηγείται κι ας πάει και το παλιάμπελο. Για να κερδίσουν όχι πάνω από 3-4 λεπτά. Και όλα αυτά σε δρόμους στενούς, στους οποίους δύσκολα χωρούν δύο αντίθετα κινούμενα αυτοκίνητα.
Αφήστε πια τους νεαρούς με τα μηχανάκια που δεν ακολουθούν το δεξιό ρεύμα του δρόμου αλλά κινούνται στη μέση του και παρουσιάζονται πίσω και δίπλα σου σαν φάντης μπαστούνι. Αμέ οι ποδηλάτες, που νομίζουν ότι όλος ο δρόμος είναι δικός τους και πάνε δυο - δυο και τρεις - τρεις… Αφήστε που κάποιοι περνάνε και με κόκκινο!
Τι να σας πω… Όποτε μπαίνω στο αυτοκίνητό μου ανησυχώ και προβληματίζομαι πάρα πολύ. Και πεζός όμως να είμαι τα ίδια συναισθήματα κυριαρχούν στην ψυχή μου. Νομίζω ότι το τελευταίο διάστημα το κακό παράγινε πάλι και ένα ερώτημα είναι πώς θα προφυλαχτούμε. Και δυστυχώς δεν υπάρχει και απάντηση, όσοι ζήσουμε και όσοι φύγουμε. Η αυτοσυγκράτηση είναι στα αζήτητα.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
