Μεγάλη Πέμπτη σήμερα και μέσα στα πρόσωπα του ανοιξιάτικου δράματος της ζωής και του θανάτου πλανιέται σαν ντροπή η φιγούρα του πιο σημαντικού προσώπου. Είναι η φιγούρα του Ιούδα, του ιθύνοντος νου της όλης ιστορίας. Του τραγικού θύματος της μέγιστης αλαζονείας του άλλου και τελικά του πιο υπευθύνου. Γιατί φυσικά ο Ιούδας δεν ήταν προδότης. Η πεποίθηση στο αντίθετο σημαίνει αφέλεια και ευπιστία. Γιατί δεν ξέρουμε κανέναν προδότη που να αυτοκτόνησε ποτέ. Όλοι τους ζουν και... βασιλεύουν.
Οι αυτόχειρες, έξω από το τυχόν παθολογικό τους πρόβλημα, είναι πρόσωπα με ευαισθησία, με άποψη και με θάρρος (αφού το τελικό «σάλτο» δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση...), στοιχεία τα οποία δεν χαρακτηρίζουν τους προδότες. Γιατί ευαίσθητους προδότες δεν γνώρισε κανείς. Προδότες με άποψη δεν είδαμε ποτέ, μια και αυτοί υπηρετούν τυφλά τις απόψεις άλλων.
Τέλος, προδότης και θάρρος είναι δύο αντίθετα πράγματα. Λοιπόν, ο Ιούδας δεν ήταν προδότης. Ο,τιδήποτε άλλο μπορεί να ήταν, προδότης πάντως δεν ήταν. Αφήστε πια που η πράξη του ήταν βαθιά πολιτική. Ιούδας ο δυστυχής, λοιπόν.
Το 1939, ο Στρατής Μυριβήλης έγραψε τα εξής για τον Ιούδα, σ' ένα μεγαλοβδομαδιάτικο χρονικό: «Δεν λέγεται τι λυπούμαι κάθε χρόνο αυτές τις μέρες εκείνον τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, γιατί αυτός είναι που τραβάει των παθών του τον τάραχο... Μετανόησε πικρά για την προδοσία του, πήρε το σκοινί του και πήγε και κρεμάστηκε. Σιωπηλός, συντετριμμένος, δικαστής του κατάδικου εαυτού του, υπερήφανος και άτεγκτος. Πήγε και κρεμάστηκε χωρίς ελπίδα συγγνώμης».
Και καταλήγει ο Στρατής Μυριβήλης: «Ε, αν αυτό δεν είναι ένας σπουδαίος χαρακτήρ, πείτε μου εσείς τι άλλο μπορεί να είναι... Εγώ πάνω στο κολασμένο πτώμα ρίχνω ένα κλωνάρι πασχαλιάς, ένα άνθος συγγνώμης και συμπόνιας...».
Έτσι, λοιπόν, αύριο το βράδυ που θα πάτε στον Επιτάφιο και θα ψάλλετε μαζί με τους άλλους το «Ω, γλυκύ μου έαρ» κρατώντας με το αριστερό σας χέρι ένα αναμμένο κεράκι και με το δεξιό, το χέρι από το δικό σας γλυκύ έαρ, και όταν θα ραίνετε με πασχαλιές και γιασεμιά τα σώματα της Περσεφόνης, του Άδωνη, του Ορφέα και του Χριστού, ακριβώς όπως και ο Στρατής Μυριβήλης, μην ξεχάσετε τον Ιούδα. Μην τον ξεχάσετε.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
