Τι μου θύμισε ο Αποστόλης Κουφουδάκης στη σελίδα «Οι κινηματογράφοι που αγαπήσαμε»… Την αρχή της δεκαετίας του ’60, που βρίσκει το ελληνικό ραδιόφωνο σε μεγάλη ακμή. Πομποί και αναμετοδότες στέλνουν το σήμα του ΕΙΡ σε κάθε γωνιά της ελληνικής επικράτειας. Σε κάθε σπίτι υπάρχει τουλάχιστον μια συσκευή ραδιοφώνου. Μπορεί μία στο σαλόνι, σε περίοπτη θέση, μπορεί και μία δεύτερη στην κουζίνα, να κάνει συντροφιά στη μαμά νοικοκυρά. Κι επιτέλους το ραδιόφωνο είναι μεταφερόμενη συσκευή και εύκολα πάει παντού.
Σιγά-σιγά κάνουν την εμφάνισή τους και τα πρώτα τρανζίστορς .Έτσι όλοι έγιναν ακροατές του Εθνικού/Α' προγράμματος που ήταν σοβαρό και ενημερωτικό, του μουσικού-ψυχαγωγικού Β' προγράμματος και του Γ' που μετέδιδε αποκλειστικά κλασική μουσική. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούν οι τοπικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί - παραρτήματα του ΕΙΡ και βέβαια ο Σταθμός των Ενόπλων Δυνάμεων που ήταν κι αυτός ιδιαίτερα δημοφιλής, όχι μόνο μεταξύ των ένστολων και στρατευμένων. Το πρόγραμμα των ραδιοφωνικών σταθμών υπήρχε με κάθε λεπτομέρεια στο εβδομαδιαίο ''Ραδιοπρόγραμμα''.
Εκεί, λοιπόν, ανακαλύπτουμε ότι ο ακροατής της εποχής μπορούσε να ακούσει τα πάντα πέρα από ειδήσεις και μουσική. Θεία λειτουργία, αγώνες ποδοσφαίρου, πρωινή γυμναστική, μαθήματα ξένων γλωσσών, εκπομπές για τις νοικοκυρές, για τα παιδιά, για τους αγρότες, για τους ασθενείς μέχρι και αναζητήσεις μέσω του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού.
Στους ραδιοθαλάμους, στα υπόγεια του Ζαππείου, ηχογραφούσαν η Συμφωνική και η Ελαφρά Ορχήστρα με όλους τους υπέροχους μαέστρους και τραγουδιστές της εποχής, ενώ οι κορυφαίοι του Θεάτρου ηχογραφούσαν για το θέατρο της Κυριακής και της Τετάρτης και έκαναν αναγνώσεις λογοτεχνικών κειμένων.
Έλειπε όμως ΚΑΤΙ που όταν ήρθε, έμελλε να γνωρίσει τεράστια επιτυχία. ΟΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ, αυτά δηλαδή, που αποκαλούμε πλέον ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΑ ΣΙΡΙΑΛ. Κάπου εκεί, στις αρχές του '60, επί κυβερνήσεων ΕΡΕ, να μην ξεχνιόμαστε, με Γενικό Δ/ντή τον εμπνευσμένο Πύρρο Σπυρομήλιο, κάνει ποδαρικό η Οικογένεια Παπαδοπούλου, Το μικρό μας μαγαζάκι, Το ημερολόγιο ενός θυρωρού. Κι όταν έρχεται στα πράγματα η Ένωση Κέντρου με Δ/ντή τον Αναστάσιο Πεπονή έχουμε πλήρη απογείωση. Πικρή, μικρή μου αγάπη, Το σπίτι των ανέμων, Ένα κορίτσι αλλιώτικο απ' τ' άλλα. Όλα καλά κι όμορφα, μόνο που το ακροατήριο δεν ήθελε μόνο να ακούει, αλλά και να βλέπει.
Η συνέχεια αύριο.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
