Bρε πώς χάθηκε η γλύκα από τη ζωή μας… Αν όχι όλων, τουλάχιστον των περισσοτέρων. Επειδή έτσι επιτάσσουν λόγοι υγείας αλλά και αισθητικής. Από τη μια καραδοκούν οι αιματολογικές μας εξετάσεις (σάκχαρο, χοληστερίνες κ.λπ.) και από την άλλη το ξεχείλωμα. Γιατί ό,τι είναι γλυκό, λένε, έχει και πιο πολλές θερμίδες και είναι απαγορευμένο δια ροπάλου. Κάποια πράγματα είχαμε να γλυκαίνουν την, πολλές φορές, άχαρη ζωή μας και τα τελευταία χρόνια τα κόψαμε με το μαχαίρι και αυτά.
Έτσι όλο και περισσότεροι πίνουν τον καφέ τους σκέτο. Παλιά, αραιά και πού, συναντούσες κάποιον να τον έπινε πικρό. Στις μέρες μας όμως τείνει να γίνει ο κανόνας. Πας σε ένα μνημόσυνο και δίνεις και παθαίνεις να βρεις έναν καφέ γλυκό ή μέτριο. Κυριαρχούν οι σκέτοι. Πας σε κάποιο σπίτι και όταν σου φέρνουν κάτι για κέρασμα σου διευκρινίζουν ότι έχει λίγη ζάχαρη. Οι νοικοκυρές κοντεύουν να βγάλουν από τις κουζίνες τους το κουτί με τη γλυκιά σκόνη. Μάλιστα στο επισημαίνουν κιόλας. Πάρε από αυτό, είναι αλμυρό. Τα ζαχαροπλαστεία τώρα πια διαπιστώνεις ότι έχουν οπωσδήποτε να σου προσφέρουν κάποια πιο άγλυκα προϊόντα τους. Πηγαίνεις στο σούπερ μάρκετ και αρχίζεις να κοιτάς τα συστατικά που περιέχει αυτό που θέλεις να αγοράσεις. Και όταν βλέπεις τα ποσοστά της ζάχαρης το αφήνεις και αναζητάς άλλο. Αφήστε πια τις καραμέλες που, όλες σχεδόν, κυκλοφορούν «free sugar», χωρίς ζάχαρη, δηλαδή…
Και βέβαια η αρχή είναι δύσκολη, αλλά τι να κάνεις το συνηθίζεις. Πρώτα απ’ όλα η υγεία δεν συνηθίζουμε να λέμε; Και η αισθητική μας εμφάνιση φυσικά. Θέλοντας και μη λοιπόν κοντεύουμε να εξαφανίσουμε τη ζάχαρη από τη ζωή μας. Και δεν είναι μόνο η ζάχαρη. Υπάρχουν τόσα άλλα που έχουν ως βάση τη ζάχαρη. Και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις γλυκισμάτων η μείωσή της σημαίνει και αποτυχία. Είναι κι αυτό ένα σημείο των καιρών στο οποίο προσαρμοστήκαμε.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
