Όμως Κυριακή, εκτός όλων των άλλων, σήμαινε και γήπεδο και τα «Μεζάρια» γνώριζαν ιδιαίτερες πιένες κάθε Κυριακή. Δεν υπήρχε Κυριακή χωρίς να πάμε στο γήπεδο. Ήταν από τις προτεραιότητές μας και βρισκόμασταν πάντα σε αυτό με την μπουκιά στο στόμα, που λέει ο λόγος. Ήταν οι εποχές της δεκαετίας του ’60, όταν η Χίος είχε εκπροσώπηση στην τότε Β' Εθνική Κατηγορία. Και κάθε Κυριακή ή Κυριακή παρά Κυριακή είχε αγώνα με μία ομάδα εκτός Χίου.
Ήταν οι εποχές που μεσουρανούσαν τα ποδοσφαιρικά αστέρια εκείνου του καιρού. Πατινιώτης, Γιαλούρης, «Λεβάς», «Τσίμπα», Πέππας, Κολίτσος, Γιαγκίνης, «Μανώλα», Σιδεράτος και τόσοι άλλοι. Και βέβαια πανταχού παρών η «Νταΐνα», ο συμπαθής Γιάννης Σιδεριδάκης.
Όλοι οι δρόμοι λοιπόν οδηγούσαν στα «Μεζάρια» από το μεσημέρι και μετά μέχρι τις 3 που άρχιζε το παιχνίδι. Κόσμος και κοσμάκης γέμιζε ασφυκτικά το γήπεδο σε σημείο τέτοιο που να μην υπάρχει ένα κομμάτι τσιμέντο κενό. Ένα πλήθος ενθουσιώδες που έβλεπε το παιχνίδι σαν τη μοναδική κυριακάτικη διασκέδασή του. Και που πανηγύριζε βέβαια δεόντως την κάθε επιτυχία των ομάδων μας.
Και, φυσικά, πώς να ξεχάσεις τον αείμνηστο Πανάγαθο που καθόταν πάντα στο μπαλκονάκι του και παρακολουθούσε το πλήθος και στη συνέχεια την κυρά-Μαρία.
Όμως οι περισσότεροι κουβαλούσαν μαζί τους και τα ραδιόφωνά τους αφού ήθελαν να παρακολουθούν και τους αγώνες των μεγάλων ομάδων. Και επειδή τον καιρό εκείνο δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμα το τρανζιστοράκια, κουβαλούσαν μαζί τους κάτι ραδιόφωνα μπαούλα με ό,τι συνεπαγόταν κάτι τέτοιο.
Αλήστου μνήμης Κυριακές που τις θυμόμαστε με αγάπη. Μόνο που δεν ξαναγυρίζουν…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Στη φωτό από αριστερά Καραμπλάκας, Καρούσος (Λεβάς), Τοσονίδης, Ζαννίκος (Τσίμπα). Αρχείο Καραμπλάκα.
