Το διάβασα πριν από μερικές μέρες, ένας στους πέντε έλληνες νεαρούς ενήλικες ή μεσήλικες καταναλώνει περισσότερα από τρία ποτήρια αλκοόλ την ημέρα, ενώ πάνω από το 70% των ανδρών ηλικίας 20-59 χρόνων πίνουν μέχρι τρία ποτηράκια ημερησίως.
Τα παραπάνω, σύμφωνα με στατιστικές που δημοσιεύθηκαν και δεν ξέρω φυσικά πόσο αντιπροσωπευτικές είναι, αλλά τι θυμήθηκα με την ευκαιρία…; Θυμήθηκα λοιπόν πόσο κρασί και ούζο κατανάλωναν οι πατεράδες και οι παππούδες μας τις δεκαετίες του '50 και του '60. Οι ταβέρνες αλλά και τα τεζιάκια (πάγκοι για ούζο στα όρθια) των καφενείων αλλά και κάποιων μπακάλικων αναστενάζανε σχεδόν κάθε βράδυ, αλλά πιο πολύ τα σαββατόβραδα.
Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που αντιστέκονταν στον πειρασμό. Και, βέβαια, δεν είναι λίγοι από εμάς που έχουν όχι και τόσο ευχάριστες μνήμες από τα παιδικά χρόνια τους επειδή άρεσε στους πατεράδες μας το ουζάκι και το κρασάκι. Μάλιστα ήταν αρκετά και τα σπίτια όπου διαδραματίζονταν καθημερινά, δράματα. Η μάννα αντιδρούσε, ο πατέρας δεν καταλάβαινε ότι δηλητηριάζει την οικογενειακή γαλήνη και τράβα κορδέλα.
Δεν θα ξεχάσω πόσες μαννάδες, παίρνοντας από τα χέρια τα μικρά τους παιδιά, έβγαιναν στους δρόμους να δουν πού τα έπινε ο προκομμένος τους. Και αν τολμούσε μάλιστα η μάννα να στείλει το παιδί να τον «μαζέψει» ποιος ήξερε τι μπορούσε να επακολουθήσει...
Τα τελευταία χρόνια μπορούμε να πούμε ότι δεν έχουμε τέτοια φαινόμενα. Η αλήθεια είναι ότι δεν κυκλοφορώ τα βράδια αν και αν είχαμε τέτοια περιστατικά θα τα άκουγα. Οι περισσότεροι βάζουν νερό στο κρασί τους. Όχι βέβαια πως δεν πρέπει να ανησυχούμε. Όμως η εποχή εκείνη δεν μοιάζει καθόλου με τη σημερινή. Ευτυχώς!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
