Τούτες τις τελευταίες γιορτινές μέρες εκείνα που κυριαρχούν είναι τα παιδικά παιχνίδια. Και βέβαια, επειδή όλοι περάσαμε από αυτό το στάδιο των παιδικών χρόνων, χωρίς να το θέλουμε, το μυαλό μας κάνει και μερικές βουτιές στο παρελθόν…
Αλήθεια, τι θυμόμαστε από τα δικά μας παιδικά χρόνια, από άποψης παιχνιδιών; Ελάχιστα πράγματα, αφού ήταν τόσο στερημένα από όλες τις απόψεις. Και βέβαια ένα παραπάνω από παιχνίδια, που ήταν στα ουσιώδη εν ανεπαρκεία. Γιατί αν δεν παίξεις με ένα παιχνίδι σαν παιδί, πότε θα παίξεις, όταν θα μεγαλώσεις;
Σήμερα ζούμε στον αιώνα της αφθονίας και τα παιδιά δεν ξέρουν ποια παιχνίδια να πρωτοδιαλέξουν. Εκείνο τον καιρό, ένα είχαμε και αν βρισκόταν κι αυτό. Και φυσικά το προσέχαμε σαν τα μάτια μας. Σήμερα ποιο παιδί προσέχει τα παιχνίδια του; Πριν προλάβει να το πάρει στα χέρια του, το καταντά άχρηστο. Τι πειράζει όμως; Έτσι κι αλλιώς θα αντικατασταθεί άμεσα από κάποιο άλλο…
Κάθε χρόνο όταν η γυναίκα μου στόλιζε το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας δεν παρέλειπε ποτέ να «μοστράρει» και τα παιχνίδια των παιδικών της χρόνων, τα οποία ακόμη και σήμερα διατηρεί ως κόρη οφθαλμού. Κάτι ανώφελα τενεκεδένια παιχνιδάκια, που έχουν όμως «ψυχή». Που αγοράστηκαν με χίλιες δυο στερήσεις.
Και σήμερα φυσικά τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα από οικονομικής άποψης, όμως κανείς δεν σκέπτεται καν να στερήσει τα παιχνίδια από τα παιδιά του. Άλλες εποχές, άλλες αντιλήψεις, άλλες νοοτροπίες. Θα στερηθείς κάτι εσύ, αλλά στα παιδιά σου δεν μπορείς να στερήσεις τίποτα. Σημεία των καιρών…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
