Συνέχεια της μαρτυρίας του Κώστα Πλακωτάρη για τη σύλληψη και τη μεταφορά του στη Γυάρο την εποχή της δικτατορίας του ’67…
«Στη δικτατορία ούτε να μιλήσεις μπορείς και ο καθένας απ’ αυτούς μπορεί να σηκώσει το πιστόλι και να σε σκοτώσει. Πικρό φαρμάκι. Γιατί ανθρώποι είμαστε. Είναι στιγμές και στιγμές. Είναι στιγμές που σε πνίγει το δίκιο. Λες, δηλητήριο είναι, πού με πάνε, γιατί; Κι είναι και άλλες στιγμές που το ρίχνεις στην τρελή, λες δεν βαριέσαι. Μας πήγανε στη Γυάρο.
Μας πήγαν στη Γιούρα, αλλά δεν υπήρχε οργάνωση καμία. Σκορπιοί και φίδια παντού εκεί που μας πήγαν, μες στους όρμους αυτούς. Εγώ είχα ξαναπάει εκεί, σ’ αυτόν τον όρμο που με πήγανε. Τα μαζέψαμε σωρούς - σωρούς και τους βάλαμε φωτιά. Με τις χύτρες που τρώγαμε φαΐ, κάναμε ουρά να πάρουμε νερό από τη θάλασσα και το ανεβάζαμε να πλύνουμε τους καμπινέδες πάνω στο βουνό για να φύγουνε οι ακαθαρσίες για να μη μας φάει η μύγα. Η μύγα σύννεφο. Και μέσα σ’ όλο αυτό πιάνει κι ένα χαμψίνι. Για να πάρεις το φαΐ σου από το μαγειρείο, εκεί που το μοιράζανε, και για να πας στο τσαντίρι σου γέμιζε χώμα και μύγες. Κόλαση πραγματική.
Την δυσκόλευαν ακόμα πιο πολύ οι καιρικές συνθήκες εκείνες τις πρώτες ημέρες. Ανοργανωσιά, οπωσδήποτε. Χιλιάδες κόσμο μαζέψανε και τον φέρανε εκεί. Περιμένανε ένα αρματαγωγό από την Πελοπόννησο. Κι εστήσαμε εμείς τσαντιράκια μικρά για να μπούνε μέσα. Αυτοί ήρθανε 700-800, αλλά σε λίγο καιρό μείνανε καμιά εβδομηνταριά απ’ αυτή την ιστορία. Οι άλλοι εκάμανε δήλωση και φύγανε. Και τους έβλεπα και τους λυπόμουνα. Γιατί καθότανε μες στον ήλιο μ’ ένα μαντηλάκι στο κεφάλι. Και περιμένανε να τους φωνάξουνε να πάνε να υπογράψουνε δήλωση να φύγουνε οι άνθρωποι. Καλά είχανε τα προβλήματά τους, είχαν οικογένειες.
Η Γιούρα επέσυρε την κατακραυγή του κόσμου. Σκέψου ότι ήρθε μια μέρα ένα αερόπλανο εκεί και γύριζε πάνω από το νησάκι, βόλτες, βόλτες. Και σε 2-3 μέρες, μας έρχεται ένα περιοδικό γερμανικό με δημοσιευμένες φωτογραφίες, τα σύρματα, τις γυναίκες που απλώνανε τα ρούχα τος, γιατί είχε και γυναίκες στη Γιούρα. Ήτανε κι η αδελφή μου εκεί. Κι έγραφε: Το κολαστήριο της Γιούρας. Έδειχνε τους σκοπούς, τα σύρματα. Ήτανε γερμανικό το αεροπλάνο και δεν το προλάβανε. Τος ξέφυγε και μπήκε στην Ιταλία.
Θα μας καλόχουνε τους έλεγα. Θα δείτε εδώ κοτόπουλο, θα δείτε φρούτα γιατί εάν πάθουμε εμείς κάτι, πού θα βρούνε αυτοί άλλα κοροΐδα, για να γίνουνε αυτοί Υπουργοί και Πρωθυπουργοί;».
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Από την τηλεοπτική εκπομπή της «Αλήθεια TV» και τον 4ο τόμο «Ανθρώπινες Διαδρομές» (εκδόσεις Άλφα Πι).
