Ο Κώστας Μαρδάς έχει δοκιμαστεί, μέχρι τώρα, σε όλα τα είδη του λόγου και μάλιστα με επιτυχία όλα αυτά τα τελευταία χρόνια.
Πρόσφατα, λοιπόν, μας έδωσε ένα θεατρικό έργο που έχει σχέση με τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα, χωρίς όμως να παραλείπει και όλα όσα προηγήθηκαν και μεσολάβησαν από την ίδρυση του ελληνικού κράτους.
«1821-2021 χορεύοντας στον γκρεμό του δανεισμού» ο τίτλος του πονήματος του Μαρδά με υπότιτλο "Διάλογοι μυθιστορίας", από τις εκδόσεις Καμπύλη. Ξεκινώντας από τη χρεοκοπία της επανάστασης και με κύριους πρωταγωνιστές του έργου την παρα-δανεισμένη Ελλάδα, τους ξένους δανειστές -προστάτες, τη δημοσιογραφία- υπηρέτρια της αλήθειας και μη και το λαό που θέλει αλήθειες και ψέματα ψηφίζοντας τους χρεοκόπους του. Και σε άλλους ρόλους όλοι όσοι κυβέρνησαν κατά καιρούς αυτή τη χώρα και τα έκαναν μαντάρα. Διαβάζοντας το θεατρικό ιστόρημα του Μαρδά είναι να κλαις και να γελάς με όλα όσα παρατίθενται.
Γιατί, από όλα αυτά, άλλα είναι για κλάματα κι άλλα για γέλια. Ξεκινώντας από τη χρεοκοπία επί επανάστασης το 1821-1823 και το διάλογο μεταξύ επανάστασης και τραπεζίτη που θα δάνειζε τη χώρα και που ήταν αμείλικτος και στη συνέχεια στη χρεοκοπία επί Όθωνα και τον προκλητικό διάλογό του με την Αμαλία. Η χρεοκοπία επί Χαριλάου Τρικούπη με το «δυστυχώς επτωχεύσαμε» έμεινε στην ιστορία ως παράδειγμα προς αποφυγή για να φτάσουμε στη χρεοκοπία επί Ελευθερίου Βενιζέλου με τον πρόσφυγα και τη Σμυρνιά να κλαίνε τα κακά της μοίρας τους. Και με επιμύθιο ότι «κι ο πιο καλός πρωθυπουργός, σαν δανειστεί αβέρτα, αφήνει τον κοσμάκη του, με δανεική κουβέρτα». Ακολούθησε η χρεοκοπία επί Γερμανικής Κατοχής όταν «θα πάρω όρη και βουνά, ραχούλες και λαγκάδια, παρά να ζω στους Γερμανούς, με δανεικά και χάδια».
Και αφού πέρασαν τα χρόνια φτάνουμε στις σύγχρονες και πολύ κοντινές μας χρεοκοπίες… Το 2010 επί Γεωργίου Παπανδρέου, το 2012 επί Σαμαρά, το 2015 επί Τσίπρα. Και ως κατάληξη την απολογία και τον μονόλογο της δανεισμένης που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «ηρωικοί κι αν είμαστε, είμαστε διχασμένοι, μόνο όταν μονιάσουμε, θα φύγουνε οι ξένοι» και ακόμα «θέλουμε τους πολιτικούς, να αγαπούν τη χώρα, να υποφέρουμε μαζί, και να μην παίρνουν δώρα». Και τι άλλο ζητούμε; «Ζητούμε ένα σύστημα, να σέβεται τη χώρα, να το σεβόμαστε κι εμείς, να βγούμε από την μπόρα». Και τι θέλουμε; «Να δούμε σοβαρούς πολίτες και Πρωθυπουργούς και θα ανασηκωθούμε!».
Ο Κώστας Μαρδάς χρησιμοποιεί ένα λεπτό χιούμορ που κάποιες φορές είναι και ακραίο, ενώ καυτηριάζει όλους όσοι ήταν αρνητικοί πρωταγωνιστές. Με λίγα λόγια δεν χαρίζεται σε κανέναν και μας δίνει ουσιαστικά ένα θεατρικό κείμενο που αξίζει προσοχής και συγχρόνως μια ιστορική ανάλυση για το πώς, κατά καιρούς, οι ηγέτες της χώρας δεν τα κατάφεραν!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
