Έτσι αύριο θα ξαναπάμε στα εκλογικά μας τμήματα για να ψηφίσουμε για δεύτερη φορά. Οι εκλογές της 21ης Μαΐου δεν έβγαλαν κυβέρνηση κανονική ή αντίστοιχη συνεργασίας και έτσι οδεύουμε για δεύτερη φορά στις κάλπες για να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Ένα τοπίο που θα έχει ορίζοντα τετραετίας και κατά τη διάρκειά της θα μας επηρεάζει άμεσα και μάλιστα σε καθημερινή βάση.
Μια αλήθεια είναι, βέβαια, ότι την πρώτη Κυριακή των εκλογών βιώσαμε ένα σκηνικό το οποίο ούτε οι πιο αισιόδοξοι μπορούσαν να προβλέψουν. Ήταν ένα ευχάριστο σοκ για τους νικητές και ένα δυσάρεστο για τους ηττημένους. Και το ερώτημα ήταν με ποιο σκεπτικό ψηφίσαμε και δώσαμε μια τόσο πολύ μεγάλη διαφορά στο πρώτο από το δεύτερο κόμμα.
Έτσι η Νέα Δημοκρατία κυριάρχησε με 40%, ο ΣΥΡΙΖΑ υποχώρησε στο 20 και το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ είδαν τα ποσοστά τους να αυξάνονται.
Αυτό αποφάσισε ο λαός και η απόφασή του είναι σεβαστή. Ανέδειξε ένα κόμμα που η ιστορία του ήταν δεξιά -και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό- ή κεντροδεξιά, όπως χαρακτηρίζεται τώρα τελευταία. Όμως δεν παύει, σύμφωνα και με την ιστορική διαδρομή της, να εκπροσωπεί την τάξη, όπως όλα τα δεξιά κόμματα της Ευρώπης, της λεγόμενης συντήρησης. Και βέβαια στο αποτέλεσμα έπαιξε ρόλο η πελατειακή τακτική που ακολουθήθηκε. Ειδικά στη Χίο, αφού ζούμε σε μικρή κοινωνία, όλοι ξέρουμε πόσες προσλήψεις έγιναν, έστω με ολιγόμηνες συμβάσεις, καθώς στο «παιχνίδι» του Υπουργού είχαν μπει και άλλοι. Άλλωστε αυτά θα είναι ανταποδοτικά και στις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Και ναι μεν λίγα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση η δεξιά είχε το πάνω χέρι, αλλά από το ’81 και μετά τα πράγματα άλλαξαν. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2000 όταν ο Καραμανλής ο νεότερος, δεξιός κι αυτός, την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια, φορτώνοντας τα δύσκολα στους επόμενους.
Και τώρα η ίδια αυτή παράταξη διεκδικεί, και μάλιστα, με αυξημένες πιθανότητες μια ισχυρή αυτοδυναμία. Τι σημαίνει όμως αυτού του είδους η αυτοδυναμία; Ότι θα κάνει ό,τι θέλει, δεν θα δίνει λογαριασμό σε κανέναν, θα είναι εντελώς ανεξέλεγκτη. Και κάτι τέτοιο θα είναι ό,τι το χειρότερο. Και αφού κάνει ό,τι κάνει θα έρθει πάλι το τέλος της τετραετίας και θα προσπαθεί να μπαλώσει όσα προηγήθηκαν. Και ο μέχρι τότε ο αγανακτισμένος λαός θα ξεχάσει, όπως τώρα, ακρίβεια, υγεία, ρεύμα και τόσα άλλα, ακόμα και τα ΜΑΤ, και ενδεχομένως να έχουμε μία από τα ίδια. Ας φροντίσουμε, τουλάχιστον, να μην έχουμε έναν ανεξέλεγκτο πρωθυπουργό και μια αντίστοιχη κυβέρνηση. Είναι στο χέρι μας που θα ρίξει το ψηφοδέλτιο αύριο στην κάλπη.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
