«Σας διαβάζω κάθε μέρα… Για τόσα και τόσα γράφετε, γράψτε κάτι και για εκείνους τους ασυνείδητους οδηγούς, οι οποίοι τις βραδινές και νυχτερινές ώρες έχουν αναμμένα τα μεγάλα φώτα των αυτοκινήτων τους, με αποτέλεσμα να «στραβώνουν» όσους έρχονται από την αντίθετη κατεύθυνση. Προσωπικά αποφεύγω τα βράδια να οδηγώ το αυτοκίνητό μου, γιατί φοβάμαι»…
Η συμπαθέστατη κυρία με βρήκε στο δρόμο και μου εξέφρασε το παράπονό της, το οποίο βέβαια δεν είναι μόνο δικό της. Έχω την αίσθηση ότι είναι παράπονο όλων μας, όσων τουλάχιστον έχουμε λίγη φαιά ουσία μέσα στο κεφάλι μας και προσπαθούμε κατά το δυνατόν να οδηγούμε συνετά. Και ναι μεν εμείς μπορεί να οδηγούμε συνετά, τι γίνεται με όλους εκείνους που οδηγούν ασυνείδητα, έχουν την εντύπωση ότι είναι κυρίαρχοι της ασφάλτου και δεν λογαριάζουν κανέναν από τους υπόλοιπους…;
Θυμάμαι ότι αυτό ήταν και το μόνιμο παράπονο του αγαπητού μου Γεώργη Διλμπόη, όταν οδηγούσε τη βέσπα του βραδινές ώρες. Τα «έπαιρνε στο κρανίο». Και πώς αντιδρούσε; Με μια… μούντζα στα μούτρα αυτών των εξυπνάκηδων και καλά έκανε, αφού δεν μπορούσε να κάνει και τίποτα άλλο.
Πρόβλημα και μάλιστα μεγάλο και το οποίο δεν λύνεται ούτε με αστυνομικά μέτρα, ούτε με άλλο τρόπο. Η… μούντζα, βέβαια, που έριχνε ο Διλμπόης, επίσης δεν λύνει το πρόβλημα, το οποίο θα συνεχίζεται και θα διαιωνίζεται, όσα χρόνια κάποιοι οδηγούν χωρίς να σκέπτονται τους υπόλοιπους. Τι να κάνουμε; Αν μη τι άλλο να προσέχουμε εμείς οι ίδιοι, γιατί αν περιμένουμε από τους άλλους, δεν πρόκειται να μας κάνουν το χατίρι… Γράφεις, δεν γράφεις, κι εκείνοι ξέρουν και σε «γράφουν» κι όποιον πάρει ο χάρος!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
