Των Φώτων αύριο και η σκέψη τρέχει σε εκείνα τα χρόνια τα παλιά, όταν ήμασταν παιδιά και δεν χάναμε ποτέ την ευκαιρία, όποτε μας δινόταν, να εξασφαλίσουμε ένα μικρό, έστω, χαρτζιλίκι. Ήταν η εποχή που την εικοσάρα, το πενηνταράκι και το φράγκο τα βλέπαμε αραιά και πού, και με δυσκολία έβγαινε από την τσέπη του πατέρα. Όχι αδικαιολόγητα, βέβαια, αφού οι ανάγκες της οικογένειας ήταν μεγάλες, το μεροκάματο μικρό, οι υποχρεώσεις πολλές.
Πολλοί από εμάς πηγαίναμε στο Ιερό, αφενός γιατί μας άρεσε, αλλά αφετέρου γιατί είχαμε και κανένα «τυχερό», αφού βλέπαμε τις εικοσάρες, τα πενηνταράκια και τα φράγκα με το κιάλι. Στις κηδείες, όξω κι από μακριά, ήταν η καλύτερή μας, καθώς σηκώναμε τα εξαπτέρυγα και όλο και κάτι εξασφαλίζαμε. Στα μνημόσυνα, τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα, αλλά κι από αυτά αραιά και πού κάτι «έβγαινε». Στους γάμους και στις βαπτίσεις ήμασταν καλά - καλά αποκλεισμένοι…
Μια καλή μέρα όμως, ήταν εκείνη των Φώτων και μάλιστα δινόταν και «μάχη» για το ποιον θα προτιμήσει να πάρει μαζί του ο παπάς, να του κρατά το σικλάκι με τον αγιασμό. Ήταν μια καλή μέρα, καθώς περνούσε από όλα τα σπίτια του χωριού να τα αγιάσει και σε κάποια από αυτά κερδίζαμε κι εμείς «κάτι». Αλλά και αν δεν κερδίζαμε απευθείας από τις νοικοκυρές, στο τέλος της περιοδείας, ο παπάς έπιανε μέσα από το σικλάκι κάποιες πενταροδεκάρες που υπήρχαν μέσα και μας έδινε για τον «κόπο» μας. Μάλιστα αν το «ξεχνούσε», φροντίζαμε να του το θυμίσουμε με το παραπονεμένο ύφος μας. Αλήστου μνήμης εποχές που δεν μπορείς να μην τις θυμάσαι όχι μόνο νοσταλγικά, αλλά και γιατί είχαν τη δική τους γλύκα.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
